Para një fotoje

Nuk di nëse ishte vjeshtë apo pranverë. Di vetëm që ishim 18 vjeçarë. Tani të gjithë 61 vjeç. Njëri prej nesh nuk është më. Jani i shkretë. Më i miri i djemve të maturës 1978.

Eshtë larguar edhe profesori i fiskulturës, Maqo Kostallari, për të cilin kam shkruar dikur në blog. Po të na theshte gjysëm fjale, të gjithë ne që jemi në foto dhe shumica e djemve të maturës mund të hidheshin me gjithë rroba në liqenin e Gjançit, në breg të së cilit është marë kjo foto. Maqoja do ketë këmbëngulur për fotografinë dhe ka tërhequr edhe Engjëll Hysenbegasin, mësuesin e fizikës, që sa kishte ardhur atë vit në shkollën tonë dhe për hir të së vërtetës po e them, që asnjë nga nxënësit nuk e pëlqente. Ndenji shumë pak në Korçë dhe s’di se ku është tani. U shfaq dy –tre vjet në politikë, si nënkryetar i PD-së, por nuk u mor vesh se ç’ndodhi më pas me të. I kishim ngjitur nofkën “Tamani”, sepse ishte një fjalë që e përdorte shpesh dhe na binte në sy që nuk e theshte “tamam”.

Me kitara janë shokët e mij Gjegji Raidhi dhe Artan Bejko, të cilët për ato vite ishin “Pënia” dhe “Leva”. Për vite të tëra kënduam mijra herë sëbashku, jo rrugëve, se serenatat ato kohë ishin të ndaluara, por parqeve, plazheve dhe nëpër shtëpitë tona. Asokohe nuk kishte “party” si të kohës së sotme, kur vajza e djem mblidhen diku dhe këndojnë e kërcejnë, pinë ndonjë gotë dhe herë herë “tymosin” pak drogë. “Party-t” tona ishin dy kitara, një grup djemsh që këndonin e stononin dhe hiqnin me rradhë nga një gllënqkë të një shishe rakije. Leva kishte mes nesh zërin më të bukur dhe më të intonuar. Një bas-bariton i ëmbël, që mund të ishte bërë këngëtar shumë i mirë.

Zakonisht në kitarë luante edhe Valter Kokojka, që në foto është i shtrirë në kurriz. Kokojka ishte në të rrallët maturantë, që pati një karrierë sportive të nivelit kombëtar. Në hedhje disku ishte shpesh në podiumin e fituesve të veprimtarive kombëtare si medalist bronxi, por edhe argjendi. Me një qetësi të habitshme, është thuajse po aq i ri dhe i fuqishëm edhe sot dhe nuk e sheh kurrë të mërzitur ose të tensionuar. Cilësi të ngjashme me të kishte edhe Gjergji Kita, të cilin unë e thërrisja “engles”, se jo vetëm ishte tifoz i Anglisë në futboll, por ishte edhe menefrego. E kam kujtuar shpesh këto kohë të Covid -19 , kur shoh njerëz të intubuar, sepse në fund të maturës mori një të ftohur shumë të rëndë dhe mbeti disa javë në komë dhe në oksisgjen. Shkonim ta shihnim në spital duke pritur lajme të mira, që vononin. Ishte ballafaqimi i jonë i parë me mundësinë e humbjes së jetës. E takoj rrallë , kur shkoj në Korçë, por ruan të njëjtën buzëqeshje në fytyrë.

Më shpesh (nëse mund të quhet e tillë një herë në disa vjet) takohem me Berti Kapon (në foto ngjitur me Hysenbegasin), që jeton si unë në Kanada. Kapoja kishte natyrë lideri, që i shkonte mbiemrit. Fizikisht i formuar, shkëlqente në sporte, por nuk ndoqi asnjëherë karrierë sportive. U bë ekonomist, po ashtu si u bë edhe “Pënia”. Me këtë të fundit jo vetëm rrinim gjithë kohën , por ishim edhe të një gjatësie dhe peshe, sa shpesh të tjerët përdornin për ne togfjalëshin “Numja dhe Pënia”. Edhe sot ka ndonjë të njohur të vjetër, që nuk është i sigurt nëse unë jam Numja apo Pënia. Kishim qënë që në kopësht të dy dhe bashkë me ne ishte edhe Vaso Saroja, që si gjithnjë(edhe në foto) qëndron në prapavijë, për të lëshuar ndonjë batutë plot humor. Kam harruar se me ç’nofkë e thërrisnim. Ishte basketbollisti më i mirë i maturës sonë. Brezi jonë, nën ndikimin “e huaj “ të televizionit jugosllav, luante më shumë basketboll se futboll gjatë viteve të gjimnazit.Veç nën ndikimin e “shfaqjeve të huaja” nuk i kishim kapercyer dot kufizimet e një mentaliteti “maçist”, që ndjehet në foton e marrë gjatë një eskursioni. Nuk ka asnjë vajzë edhe pse ato rrinin disa metra më tej dhe kur këndonim e bënim kryesisht për t’ju rënë në sy. Tani, në fotot e përvjetorëve të maturës, i sheh bashkënxënësit e përzjerë, të ekzaltuar, të zënë krahësh dhe shpatullash, burra e gra, sikur ndjehen të penduar për “kohët e humbura”.

Të gjithë jemi me fëmijë të rritur dhe disa edhe gjyshër. 5 maturanët të së IV- D dhe tre të të IV-A. 4 prej nesh në Korçë dhe 3 në Amerikën e Veriut. I miri Jani Papanaumi i larguar prej nesh që në janarin e vitit 1993. I pazëvendësueshëm.

Pas dy-tre vjetësh do jetë 45 vjetori i kësaj fotoje. Gjançi do jetë sërish atje; drita e bukur e diellit të zonës së Korçës do jetë e njëjtë dhe ndoshta edhe të gjithë ne, pak më të moshuar. Dhe mbase do themi “rrojtëm mirë pa dhe u moshuam”.