Lauresha Prepi ishte lindur në qytet. Të rriturit, që e
kujtonin fëmijërinë e saj e thërrisnin Lauresha, por asaj nuk i pëlqente. Kishte
jetuar shumë vite në Danimarkë me
familjen dhe më vonë kishte vendosur të kthehej në qytetin e lindjes. Ishte e
bukur. Vitet në vendin Skandinav, ja kishin bërë lëkurën më transparente dhe
tiparet e saj të theksuara mesdhetare kishin tashmë një tis delikat fisnikërie.
Mundohej të vinte në pah cilësitë e trupit dhe tundej plot hir kur ecte. Atje e
quanin të gjithë Lori dhe kështu kërkonte ta quanin edhe blerësit në shitoren e
saj “Terra Bio”.
Qyteti nuk kishte pasur kurrë aristokratë dhe si rrjedhojë edhe
shumë pak skandale dashurie në të shkuarën. Lorit i dukej çudi se sa fshatarak
kishte qënë dikur qyteti i saj i lindjes. Gjithshka si në kohët e lashta, por
edhe atëhere kishte inçest.Duhet të kishte patur shumë skandale deri sa kishte
edhe dënime me vdekje, ku të gjithë e qëllonin tradhëtaren me gurë.
Muajt e parë kur
ishte kthyer, të gjithë flisnin për një histori të shkurtër të saj me një trafikan
vizash greke, që kishte pasur si pikë kulmore një udhëtim dy javor në Francë dhe Zvicër. Trafikanti i martuar, tregoi
tavolinave gjithë hollësitë intime të udhëtimit deri san jë ditë Lori i tha në
sy të të tjerëve “Ti nuk di ç’është dashuria e nivelit!”, shprehje që u përhap
në gjithë qytetin, aq sa kishte edhe fëmijë, që i thërrisnin rrugës “Loriii,… e
nivelit!”. Lori qeshte me ta dhe me të gjithë qytetin, që e dëshëronte dhe e përbuzte
njëkohësisht.
Në fillim, kur posa kishte hapur “Terra Bio”, ata, që i afroheshin
shitores ishin djem të rinj. Pjesa më e madhe mendonin se nuk do ishte e vështirë
ta shtinin në dorë. Edhe pse ajo nuk i druhej një marëdhënie me dikë dhjetë
vjet më të ri, askush prej tyre nuk e tërhiqte. Duke qeshur theshte se brezi i të
rinjve ishin “gjenetikisht të modifikuar” dhe nuk e ndjente se mund të bënte
dashuri “healthy” me ta. Kishte dëgjuar “historinë“ e mësimit të ukuleles dhe ishte bërë shumë kureshtare
për mësuesin e muzikës. Kur e kishte takuar, kishte kuptuar edhe pasionin e tij
për të rritur pula me ushqime vetëm natyrale dhe nuk kishte hezituar t’I shfaqte
interes për ta njohur më nga afër. Kështu kishte nisur marëdhënia e tyre, që për
mësuesn ishte tejet romantike, por për Lorin vetëm një marëdhënie kalimtare me
një njohës të mirë të muzikës dhe të prodhimeve bio.
* * *
Carçafi ishte çuditërisht
i bardhë. Një e bardhë vezullonjëse, që dukej se nuk kishte mbajtur brenda
trupa njerëzish, por ëngjëj. Edhe zhubra kishte pak. E megjithatë ai e dinte, që
ata kishin qënë atje atë natë. I dukej se siluetat e tyre të përzjera ishin
stampuar në bardhësinë e të linjtave. Ajo kishte qënë në të djathtë të tij. Me
kokat pak larguar.
Afroi fytyrën atje ku
dukej se do kishin qënë kryet e saj, por nuk nuk ndjehej asnjë aromë. As ajo, që
përdorte prej vitesh dhe as e reja, që kishte nisur të vinte në trup vetëm disa
muaj më parë. Atëhere kur kishte nisur të dyshonte.
Ai kishte dyshuar
gjithë jetën, por disa muaj më parë ishte trembur. Ndërsa aroma e përhershme, i
ishte dukur gjithnjë si flirtuese, si ngacmuese për rrethardhësit e saj, e reja
ishte dehësisht qetësuese. Ndaj ishte trembur.
“Ajo nuk kërkon më dikë.
E ka gjetur. Ashtu si e kishte ndërtuar në mendje kohë para se të më njihte
mua.”
(vijon)
No comments:
Post a Comment