Më ndje
Miku i mirë i imi,
Që nuk vij dot të të sjell lule,
Nga ato që mbolle
Dje,
Kur errësira nuk linte gjë të çelte.
Si Virgjili
Më tregoje pjesë të ferrit të qytetit,
Duke qeshur
Për të mos u trembur prej ferrit;
Për tu kapur pas xixës
Në mes të territ;
Për të shpresuar se dita do lindte.
Tani,
Kur ka dy fije drite,
Dhe purgatori skëterrës i ngjan,
Ike,
I kishe parë të gjitha,
Fëmijët që rriten
Mes lakmisë për më shumë,
Të rikthyerit xhelatë,
Endrrat që vriten,
Ndaj nuk ka vlerë edhe të jesh në gjumë.
A është parajsë
Atje ku je?
Vërtet ka vetëm paqe dhe melodi?
Këtu pa ty është më errët.
Ne ende pimë gotën me verë,
Na mungon ti.
No comments:
Post a Comment