Eshtë e mundur. E kemi bër qysh prej vitit 1946 e deri më
1990. I treguam se nuk ja kemi nevojën, se nuk na i bën syri tërr dhe se mund
ta demaskonim sa herë të na thoshte rradakja jonë.
Edhe pse një autosugjestionim prej të marri, jo vetëm udhëheqja
jonë u ndje e fortë dhe barabartë në atë kohë me Amerikën, por edhe një pjesë e
mirë e popullit.
Disa reminishenca të asaj kohe, kanë mbetur ende tek një
pjesë e politikanëve dhe analistëve tanë, edhe pse sot e dinë se ç’është
Amerika dhe ç’përfaqëson.
Gafa më e madhe antiamerikane e këtij mijëvjeçari, mbetet
deklarata e Edi Ramës në CNN gjatë fushatës elektorale të vitit 2016, kur në mënyrë
aspak diplomatike, kryeministri i një vendi të vogël, që nuk njihet nga shumica
e amerikanëve, ju “dha mend”votuesve amerikanë se “zgjedhja e Trump do ishte fatkeqsi për ta
dhe për botën”.
Deklarata ishte arrogante dhe e natyrës të deklaratave të së
njëjtës periudhë të Kim Xhong Un. Eshtë interesante të nënvizosh, se as
vëllezërit Kastro dhe as Maduro i Venezuelës, nuk i lejuan vetes “t’i hapin sytë
popullit amerikan” gjatë fushatës elektorale të vitit 2016. Duket, që
udhëheqësi ynë vuan ende nga sindromi i “fanarit ndriçues në brigjet e
Adriatikut”.
Në botën e lirë, Amerika respektohet jo vetëm për fuqinë
ekonomike dhe ushtarake, por në rradhë të parë për kontributin e saj të jashtëzakonshëm
në Dy Luftrat e Mëdha Botërore, në nxitjen dhe zhvillimin e Demokracisë në botë
dhe në përmbysjen e sistemit komunist. Sigurisht, që ka edhe faqe të errëta të historisë
së saj, edhe personalitete të dyshimta, por këto në asnjë mënyrë nuk e bëjnë të
barabartë as me Kubën e Kastrove, as me Korenë e Kim-ëve dhe as me Shqipërinë
tonë. Për më tepër, nuk kemi dëgjuar asnjë politikan amerikan t’ju thotë shqiptarëve
se duhet të votoni për këtë individ apo këtë parti.
Në deklaratat e papërgjegjshme ndaj SHBA-së, kanë qënë edhe
ato me nënkuptime të Kryemadhit dhe Vasilit të LSI-së, kundër ambasadorit
amerikan dhe ndikimit të tij në Reformën në Drejtësi.
Por më absurde mbeten deklarimet e dy analistëve të mirënjohur,
që përgjithësisht kanë dëshmuar integritet, por që urrejtja ndaj Ramës i shpie
jo rrallë në pozitat e një antiamerikanizmi fëminor.
Fatos Lubonja dhe ish-ministri Ylli Manjani, kanë reaguar në
një mënyrë thellësisht absurde ndaj vendimi të Departamentit të Shtetit për të
shpallur “non grata” Adriatik Llallën. Pak a shumë , të dy kërkojnë, që DASH të
paraqitë faktet mbi të cilat ka mbështetur këtë vendim?!
Departamenti i Shtetit nuk është gjykatë, e cila një
“vendim-dënim” të saj duhet ta mbështesë mbi fakte dhe për më tepër, t’i bëjë
publike. Një ofiqar të një shteti (me një shkallë të lartë korrupsioni) e kanë
deklaruar të padëshrueshëm në vendin e tyre, sepse është përfolur gjërë e gjatë
për korrupsion dhe pengim të hetimeve. Për ne, kjo jo vetëm duhet të jetë e
mjaftueshme, por duhet të kërkojmë me ngulm, që DASH ta bëjë këtë edhe për të
tjerë zyrtarë të lartë shqiptarë, që janë akuzuar hapur për shumë e shumë afera
korruptive. Për më tepër, amerikanët janë treguar edhe shumë të kujdesshëm me
rastin e Llallës, sepse e kanë bërë shpalljen pasi ai është larguar nga posti,
që kishte.
Pikërisht, sepse ruan etikën diplomatike, Administrata
amerikane nuk e bën të njëjtën gjë për zyrtarët e zgjedhur shqiptarë, duke
nisur nga Ilir Meta dhe Gramoz Ruçi e duke
vazhduar me ministra dhe ish-ministra, që sot janë deputetë.
Kurse, dy analistët, të mbështetur edhe nga grupime brenda
forcave politike, kërkojnë, që “ta vemë në fronkë“ DASH-in, sepse arbitrarisht
ka shpallur të papëlqyeshëm për të hyrë në SHBA, si të korruptuar, Adriatik
Llallën?!
Ndoshta historia biblike e Davidit me Goliadhin është
nxitëse dhe emocionuese për Lubonjën dhe Manjanin, por ata harrojnë se Shteti
Amerikan nuk është armiku i vendit tonë të vogël, por përkundrazi përkrahësi më
i madh. T’i tregosh “vendin” është jo vetëm miopi politike, port hellësisht e
dëmshme për përparimin e demokracisë në Shqipëri.
Edhe narcisisti Rama, kur ju “vërsul” gjatë fushatës
kandidatit Trump, ishte i sigurt se po sulmonte një “kalë humbës” në garë,
sepse e njeh madhështinë e Amerikës, edhe pse vuan vetë nga “deliri i
madhështisë“.
No comments:
Post a Comment