Josariani mbi spitalin dhe vdekjen.(Pjese e kap 17)

Josariani ja mbathi drejt e në spital, këtë rradhë i vendosur të rrinte më mirë tërë jetën aty se të bënte qoftë dhe një fluturim më shumë se ato tridhjetedy, që kishte plotësuar. Dhjetë ditë më vonë, kur ndroi mendje dhe doli, koloneli e kishte rritur numurin e fluturimeve në dyzetepesë, kështu që Josariani ja mbathi prapë për në spital, këtë rradhë i vendosur të mos bënte asnjë fluturim më shumë se ato gjashtë, që kishte bërë pas tridhjetedyve. Mund të shtrohej sa herë të donte për shkak të mëlçisë ose të syve; doktorët nuk ja gjenin dot se ç'kishte mëlçia dhe nuk e shihnin drejt në sy, kur ju theshte që i dhembte. Po qe se në pavionin e tij nuk kishte ndonjë të sëmurë rëndë, ai ishte birinxhi në spital. E kishte sistemin mendor të aftë për të përballur malarien dhe gripin tek tjetri pa i bërë syri tërr. Mund të kalonte operimin e bajameve të tjetrit pa pasur stresin e pasoperacionit, si dhe mund të kapërcente dhjamët e suadhet e të tjerëve me pak të përzjerë të rropullive. Por vetëm kaq mund të përballonte pa u sëmurur. Po të kishin probleme më të mëdha duhej të ikte nga sytë këmbët. Në spital mund të rrinte e të qetësohej se askush nuk priste ndonjë gjë prej tij. Ajo që pritej ishte të vdiste ose të bëhej më mirë dhe përderisa ai s'kishte gjë prej gjëje më e lehtë ishte të bëhej më mirë se sa të vdiste. Të rrije në spital ishte më mirë se të fluturoje mbi Bolonjë, ose mbi Avinjon me Haplin dhe Dobsin në kabinën e komandimit dhe Soudenin, që jepte shpirt në fund të avionit. Zakonisht në spital nuk kishte më shumë të sëmurë se sa Josariani kishte parë jashtë dhe shumë pak syresh ishin vërtet të sëmurë rëndë. Vdekshmëria brenda spitalit ishte shumë më e ulët se sa jashtë dhe për më tepër ishte një vdekshmëri cilësore. Shumë pak vdisnin pa qënë nevoja. Njerëzit që punonin aty dinin më shumë se si vdiset, kështu që për të bënin një punë të pastër. Vërtet Vdekjen nuk e vinin dot në zap edhe në spital, po e detyronin të sillej më mirë. I mësonin tarbiete më të mira. Jashtë spitalit nuk e linin dot, ama kur të hynte brenda duhej të sillej si zonjë. Njerëzit aty jepnin shpirt me delikatesë dhe plot nur. Nuk ngjiste aspak me atë shfaqjen e shëmtuar të të vdekurit jashtë spitalit. Askush nuk bëhej copë në ajër si Krafti apo si i vdekuri në çadrën e Josarianit dhe as nuk vdiste nga të ftohtit në mes të beharit, si Snoudeni pasi i kishte rrëfyer sekretin Josarianit në fund të avionit. - Kam ftohtë- dridhej Snoudeni-kam ftohtë. - Ja aty, aty- mundohej t'i jepte zemër Josariani- ja aty, aty. Brenda spitalit as nuk zhduken në mes të një reje si u zhduk Klevingeri. Nuk shpërthejnë si fishekzjarrë gjaku dhe indesh. Nuk mbyten në ujë apo goditen nga rrufeja, nuk japin shpirt të grirë nga makineritë apo të fundosur nga rrëshqitjet e tokës. Nuk pushkatohen në rradhë, nuk i mbytin pas përdhunimit, nuk ju çajnë barkun me thikë në bilardo apo t'i lakarosin me sëpatë njerëzit e shtëpisë. Qoftë edhe çdo lloj tjetër akti i mbylljes së jetës me bekimin e Perëndisë. Askujt nuk ja marrin shpirtin me ibret. Njerëzit vdesin si xhentëlmenë nga hemoragjia brenda sallës së operimit ose s'marrin më frymë pa bërë as çak me tubot e oksigjenit në hundë. S'ka në spital nga ato marifetet që ndodhin përditë jashtë "po unë sa e pashë- si vdiq" apo "tani jam e për një çast jam i ikur". Nuk ka vdekje nga uria apo përmbytjet. Fëmijët nuk vdesin nga të lidhurit shtrënguar në djep apo nga rrotat e makinave. Askënd nuk e vdesin në dru.