Edhe sot
Si atë ditë është dhimbja
Kur pasqyrimi mbi kristalet e thyera
Të dëborës,
Nuk më linte të klithja:
“Përse?”
E ti, më i mënçuri i kohës,
Për të parën herë,
Nuk m’i tregoje misteret e botës,
Të botës që aq shumë e doje
E megjithatë e le.
Ku je tani, që kaq shumë dua,
Pakëz të marr nga hiri jot,
Të shndrohem në një burrë hijerëndë,
Që lehtas ecën,
Gjithnjë menduar,
Bukur nënqesh
Dhe nuk flet kot?
Ndoshta më ndjek,
Si në të parat hapa
Dhe të mos vritem më pështjell me dashuri,
Nuk ka si të ketë humbur ajo ndienjë stërmadhe
Diku duhet të jetë e jotja Gjithësi.
No comments:
Post a Comment