Përse është pezmatuar Rexhep Qosja?

Akademikun Qosja e kam pasur idhull, që në fillimin e viteve 

’70, kur pasi kishte mbrojtur disertacionin me një temë rreth poetit tonë të
shquar Aleksandër Stavre Drenovës, edhe pse shumë i ri, kishte dëshmuar  njohuri të thella të shqipes dhe letërsisë
shqiptare dhe po jepte aktivisht ndihmesën në lëmin e gjuhës shqipe dhe letrave
të saj. Në harkun e ndryshimit të sistemit, intervistat e tij në Zërin e Amerikës
më ngjethnin dhe më mbushnin me shpresë. Po ashtu, besoja verbërisht në
kumtimet e tij rreth çështjes së Kosovës, para Rambujesë dhe pas saj, si beson
njeriu ndaj një intelektuali, të mençur, patriot dhe të pakorruptueshëm.

Ndaj edhe me shumë interes lexova shënimin e tij rreth çështjes

së ndalimit në Francë të Ramush Haradinajt, një çështje kjo që ka ngjallur shumë
diskutime në Kosovë dhe në mbarë trojet ku jetojnë shqiptarë. Vetë isha
shprehur me një shënim në gazetën “Tema” kundër politizimit të tejskajshëm të kësaj
çështjeje, duke dyshuar si gjithnjë, se politikanët tanë shfrytëzojnë temat
kombëtare për të fituar pikë në elektorat dhe jo se u dhimbset shumë Ramushi
apo edhe vetë çështja e Kosovës.

Si rrallë herë, pezmatimi i prof. Qoses mu duk pak i shtirur.

A po bën hapa prapa çështja madhore e kombit tonë(pavarësia

e Kosovës) tani që një segment i administratës franceze ka ekzekutuar një urdhër
arresti të tejkaluar në kohë dhe juridikisht?

Rexhep Qosja nuk e thotë hapur këtë, por e lidh me qëndrimin

e aleatëve në çështjen e ngritjes së gjykatës së veçantë për të gjykuar çlirimtarët
e Kosovës. Për akademikun, ngritja e kësaj gjykate është jo vetëm e gabuar, por
një lëshim i “oligarkëve kosovarë“, që nuk arrijnë të bëjnë të spikatur
mëvetësinë e Kosovës.

Unë mendoj se ne vetë, duhet të ishim nismëtarë të ngritjes

së një gjykate të tillë, për të dëshmuar se jemi në gjendje të gjykojmë
vetveten edhe kur nuk kemi njolla në ndërgjegje. Në rast, se mes çlirimtarëve
shqiptarë ka pasur nga ata që kanë kryer krime lufte, duhet të jemi po vetë të
parët, që t’i largojmë nga jeta politike dhe t’I lemë në jetën e tyre private,
të gëzojnë pensionet e çlirimtarëve. Në të njëjtën kohë duhet të këmbëngulim që
gjykata të veçanta të së njëjtës natyre të ngrihen edhe në Sërbi, apo vende të
tjera të përfshira në luftrat e Jugosllavisë, por jo t’ju japim “a priori”,
statusin e heronjve të gjithë çlirimtarëve, përfshi këtu ata të cilët mund të
kenë kryer krime.

“Historinë e bëjnë fituesit” dhe “fitimtarët nuk gjykohen”,
janë tashmë shprehje të dala kohe. Vërtet, një hiperfuqi, si SHBA, është në
gjendje të mos njohë gjykatat ndërkombëtare dhe t’i mbrojë ushtarakët dhe
politikanët e saj nga akuzat për krime lufte apo terrorizëm ( të të tjerëve),
por mos harrojmë se jo vetëm që është shteti më i fuqishëm në botë por ka dhe
një sistem gjyqësor të saj, që nuk lejon të shkojnë pa ndëshkuar ushtarakët
kriminelë, që kanë shkelur ligjet e luftës.

Në përpjekjet për mëvetësi të sigurt dhe demokratizim të
plotë Kosovës,iI bën punë jo vetëm ngritja e gjykatës së veçantë, por sidomos
puna e saj përpos standarteve ndërkombëtare.

Për sa i përket Ramushit, uroj dhe jam i sigurt që do

kthehet shpejt nga Franca në Kosovë, por për të gjithë shqiptarët është më mirë
të pritet jo me shumë pompë e bujë. Një karshillëk ndaj Francës nuk na sjell
asnjë të mirë dhe as na bën më trima.

Zaten trima janë ata, që dinë të pranojnë gabimet e tyre dhe
të bashkëkombësve dhe përpiqen t’i korrigjojnë.

Moskorrigjimi i atyre ç’ka kemi bërë në të shkuarën duhet ta

pezmatojë më shumë akademikun tonë të nderuar!