Rreth vetes dhe tjetrës pështjellë,
Pazgjidhmërisht përdredhur
Si në pyllin tonë ku përdridhen rrënjët.
Notat kujtimet kanë ndjellë,
Ato mes gjelbërimit dhe ujit mbetur,
Në ajrin e pragmëngjesit tretur,
Dhe në të bukurin gjoks të lënë shënjë.
Unë jam tek ti ti po aq sa edhe dhimbja,
Dhe e ëmbla torturë e pritjes,
Ty duarsh të lidh;
Kapluar,
Ngatërruar,
Përzjerë me të vjetrin mith,
Dhe po aq me ditët që vijnë,
Ne kotemi në magjinë e të pafundmes
Dhe duhemi dhe për ata, që nuk dinë.
No comments:
Post a Comment