Kam marrë çekiçin e çarturisë
Dhe kohën thërmoj në të vogla pjesë
Të arrij në të Pandashmen.
Mbi kudhrën e shpresave absurde
Gjithshka këtu të mbesë,
Të përjetësoj të Tashmen.
Edhe pse cfilitëse
Eshtë e vetmja gjë që më ka mbetur.
U tretën javët pritëse,
Edhe muajt e dëfrimeve;
Murit të fortë të Absurdes,
Me vështrimin tej tretur
Gjithësive të tejhumbjes
Me shpresën e kotë për të mosfjetur.
Koha nuk mund të grimcohet
Përtej të Pandashmes
Dhe as e pandodhura të kthehet.
Nën ritmin e goditjeve të mija të çrregullta
Edhe si ndahet në miliona pjesë
Ajo nuk mund të zhbëhet
Pjesë e të pafundmes është,
Ndaj ka qënë
Dhe e tillë do mbesë.
No comments:
Post a Comment