Mbrëmje më rimerr në kaltërsinë tënde
Dhe më shpjerë ku përçmim nuk ndjej;
Nëse vërtet ka të tilla vende,
Me pak zymtësi,
Dhe me shpirtra që ndrisin si diej.
Mbrëmje më rimerr në tënden fshehtësi
Dhe më degdis diku larg
Ku nuk ka ndërgjegje të rrënuara
Sepse kanë kuptuar që ferr nuk ka.
Edhe pse nuk do shkruaj dot asnjë varg
Edhe pse mund të ngjaj me një asket
Nuk do jetë hata.
Mbrëmje më rimerr në realitetin tënd miks
Ku nuk gjen më zemra që sy magjikë kanë
Për të parë kush ju troket.
Ndoshta hirit të dashurisë do ringrihem si feniks
Dhe do kërkoj të tjera mëngjese,
Të qeta,
Të
paqme,
Të
dlira
Ku të mos të duan nuk do jetë më dert.
No comments:
Post a Comment