Edhe në grup ata janë të vetmuar,
Me frikë mëshohin edhe pse afrohen.
Nuk ju dallohen vitet
Se njëlloj sillen të hutuar,
Kalldrëmeve plot pellgje
Dhe strehëve ku nga shiu mbrohen.
Të bardhë, të ndohtur
Dhe me vështrimin e trishtë,
Si tek kënga e njohur e Kalifanos.
Tek porta e kangjellt e një bari luksoz dy presin,
Ndërsa nga brenda vijnë tingujt e pianos.
Ata duan lëmoshë jo të ëmblën muzikë
As shikimin tim mëshirues
Së shpejti do i vrasin
Ndaj ju kalon topitja
Skutave vrapojnë gjithë frikë,
Nga pas i ndjek përçmimi i rrugës.
No comments:
Post a Comment