17 + 17

Nuk është 34. Eshtë e njëjta 17 e nëntorit, sikundër sot, por 17 vite më parë.

Rastësia e solli, të kaloja sot pranë një stacioni autobuzi në kufirin e Totontos me Von(Vaughn) dhe dëbora më kujtoi ditën e parë të punës në emigracion.

Binte një dëborë e madhe e shoqëruar me erë të fortë dhe unë duhet të shkoja në Von të filloja punën në një fabrikë prodhimi pijesh freskuese dhe nuk duhet të isha vonë. Puna fillonte më 7 të mëngjesit, por për të arritur atje duhej të bënja 10 minuta më këmbë dhe pasi të udhëtoja 20 minuta me autobuz, të kapja një autobuz tjetër me të cilin do udhëtoja 25 minuta, që do më shpinte pikërisht në stacionin e autobuzit, që duket në foto. Këtu do merrja autobuzin e fundit, i cili do më shpinte pas 10 minutash në afërsi të fabrikës, jo më larg se 5 minuta më këmbë. Në mënyrë të përkryer unë mund të arrija në punë 70 minuta pasi kisha dalë nga shtëpia, por meqë në këtë botë dhe sidomos në pjesën ku futen autubuzat, asgjë nuk është e përkryer mua do më duheshin plot 140 minuta. Të plota. Dhe jo në kushte dëbore të madhe të shoqëruar me erë të fuqishme.

Por unë isha optimist. Pas 45 ditësh në Kanada, kur më në fund i kisha dhënë të drejtë Benit për shprehjen “edhe në Kanada gënjejnë“ ndjehesha me fat, që kisha gjetur punë. Ose më mirë “puna” më kishte gjetur mua, se ma solli “llokum në gojë“ një alarm i rremë zjarri.

Duhet të përmend, që në Kanada kanë më shumë frikë se ne nga zjarri. Ne jo vetëm, që nuk i trembemi dhe ‘hidhemi në zjarr për ideale”, por kemi edhe një shprehje, që thuajse e njëson zjarrin me paratë. “Nga zjarri dhe nga paratë mos u tremb.” Pasi pashë gjithë kanadezët frikamanë të dilnin me vrap jashtë apartamentit ku banoja dhe për mos u treguar fare i padijshëm dhe joperëndimor dola edhe unë dhe u shtriva në një lëndinë për të pritur sa të laheshin hesapet me zjarrin, që nuk kishte rënë. Nuk di pse u bë kureshtar një fëmijë i vogël, që u afrua dhe më shikonte i çuditur, por qëlloi që fëmija ishte i biri i një ish-komunisti grek, i cili pasi mësoi se unë vija nga vendi fqinjë, të cilin para se të vinin kolonelët në Greqi komunistët e kujtonin se ishte Parajsë, u shtrua në një bisedë miqësore me mua. Më vonë Stelioja(në Kanada e quanin Stiv), kishte mësuar, që Parajsa komuniste e Hoxhës ishte jo vetëm më keq se Greqia e Mbretit Jorgo, por edhe më djall se ajo e kolonelëve. Duket, që idealet e përafërta, gjeografia dhe kureshtja e të birit e bënë, që të më theshte se mund të nisja punë në fabrikën ku punonte si mekanik. E pranova me gëzim dhe të nesërmen ai më shpuri për intervistë në manaxheri nga Gana. Duket, që manaxherit nga Gana nuk ja mbusha synë dhe më tha, që do të lajmërojmë, por kjo nuk e kënaqi Stelion, i cili pasi bisedoi veçmas me të më tha, që do nisja të nesërmen. (Më vonë mësova, që i vëllai më i madh i Stelios edhe ai ish-komunist, ishte një nga pronarët e fabrikës. Më vonë do takoja atje edhe të tjerë ish-komunistë nga vende sh- komuniste dhe ish-antikomunistë po nga vende ish-komuniste, që nuk pirdhnin më as për komunizëm dhe as për anti-komunizëm.)

(vijon)