17 + 17 (Zampa)

(vijim)

Atë pragmëngjesi pasi çava i pari dëborën(dëborëpastruesit ishin të papërgatitur për furtunën e parakohshme) arrita në stacionin e autobusit të parë, që do më shpinte nga Misisaga(qyteti ku banoja) në Toronto. Ishim ngulur në Misisaga, jo se na ishte dukur emri tërheqës apo se kishim dëgjuar më parë për të. Në Misisisaga ishte aeroporti, hoteli ku ndenjëm për 10 ditë dhe Zampa. Zampa ishte një arkitekt sllovak, që drejtonte një firmë projektuese dhe më kishte premtuar, se mund të më merrte në punë, pasi i kisha telefonuar nga Shqipëria. Më kishte marrë në intervistë, që disa ditë pas mbrritjes(recepsionistja argjentinase e hotelit më kishte këshilluar të shkoja me kostum) dhe pasi e kishte kuptuar, që veç kostumit nuk kisha asgjë perëndimore më pati premtuar, që do më merrte në punë “sa të fillonin dy-tre projekte të mëdha, që kishin kontraktuar”. Po të mos ishte për Zampën, projektet që kishte kontraktuar dhe garancin, që do më merrte në punë, unë përsëri do kisha përfunduar në i njëjti pallat banimi, ku ra një alarm i rremë zjarri dhe ku njoha ish-komunistin Stelio, sepse ai ishte i vetmi kompleks jo më larg se një orë më këmbë nga hoteli pranë aeroportit dhe ku na pranuan edhe pse nuk ishim në punë. (Gjetja e një banese me qera është një avaz më vete në emigracion, por nuk po zgjatem dhe po ja le ta tregojë Beni, kur të ketë nge gjatë dimrit 2014-15).

Isha aq i preokupuar me arritjen në orar në punë, sa nuk më shkoi fare ndërmend, që në të njëjtën ditë partizanët legjendarë kishin çliruar Tiranën nga nazistët. Bile kisha harruar edhe të vetmen ngjarje, që kujtoj edhe sot rreth Clirimit të Tiranës. Ma kishte treguar Pirro Kasati , bashkë me vetë protagonistin e saj Anesti K., të cilit Shtabi i Përgjithshëm i ishte caktuar detyrë të hynte në një nga lagjet e mbrojtura më mirë nga gjermanët, për të marrë brenda një banese me qerpiç tiranase dy revolverë të një rëndësie të jashtëzakonshme. Gjatë aksionit të suksesshëm, partizani 17 vjeçar kishte kapërcyer pa u kacavjerrë dhe pa shkop një mur tre metro të lartë, rekord i pathyer deri më sot as nga atletët më të suksesshëm në botë. Kuptohet, ishte Luftë.

Të dilje në mes të dëborës më 4.45 të mëngjesit vërtet nuk ka asnjë ngjashmëri me luftën, por më shumë se frika të mundon ankthi i mbrritjes në orar si dhe ai i të panjohurës. sa e lehtë apo e vështirë mund të jetë puna në një linjë prodhimi të ngjashme me ato të “Korsevimit”. Dhe ishin akoma edhe tre autobuzë, për tu hipur dhe zbritur, në stacionet, që kisha fiksuar një ditë më parë, pasi kthehesha nga intervista. Dhe 6 dollarë, sepse sejcili autobuz i përkiste një qyteti të veçantë dhe për sejcilin duhej të paguaje 2 dollarë në ato kohë të bekuara. (Tani duhet të jetë rreth 3.)

(vijon)