“Kjo bazë është e sigurt? Nela nuk do të përflitet.”
“Vetëm unë dhe shoku Asim jemi në dijeni.”
“E di shoku Asim për ne?”
“ Si mund t’i them për një bukuri si ti?! Ai do çmendet. E vura re si të përpinte me sy kur diskutoje në Pleniumin e Rrethit. Shoku Asim e pëlqen të bukurën?”
“Ka fjalë se ka shumë shoqëri me gruan e shokut Bardhi. E vërtetë është? Nela bëhet kureshtare. Mos ma verë re se kështu e kemi ne femrat.”
“Oh Nela sa e bukur je! Më jep një puthje dhe le të harrojmë shokët Asim dhe Bardhi!”
“Nuk m’u përgjigje i djallëzuar…” buzëqeshi Nela dhe u mundua t’i largohej dorës së mashkullit, që po mundohej t’i ngrinte petkun. “Duro i paduruar” dhe lëshoi një hargalisje të lehtë dhe ndjellëse. Nën kryetari i Degës së Punëve të Brendëshme, oficeri Alket u josh më tepër nga e qeshura e saj dhe u mundua ta mbante mes vetes dhe murit të dhomës. Ishte një apartament thuajse i zbrazur, që përdorej për takime me bashkëpuntorët me rëndësi. Në dhomën e gjumit kishte vetëm një shtrat metalik dhe një komodinë me një tavëll duhani sipër. Nga jashtë nuk vinte asnjë fije drite. Nela mbylli sytë si për të mos parë më dhomën e zbrazët dhe e lejoi ta puthte në qafë. Duart e nënkryetarit futeshin gjithnjë e më poshtë teshave deri sa përfunduan brenda të mbathurave të saj dhe ajo e shtyu.
“Prit t’i heq ato që nuk duhen” – tha pa i hapur sytë dhe filloi të hiqte petkun e më pas çorapet e holla të mbajtura lart pas këmbëve me lastika rrethore. Ai nuk ja ndau sytë mbathjeve të mëndashta, të cilat ishin aq të rralla. “Ndonjë i dashur që del jashtë do ja ketë sjellë.“ mendoi duke përmbajtur ngutjen për t’ja shkulur nga ku ndodheshin e t’i flakte larg për të puthur me epsh ç’ka ndodhej brenda tyre. Shkëlqimi I të bardhës së tyre po e tërbonte sa nuk vuri re që ajo po hiqte me kujdes një qesezë të linjtë të varur në qafë dhe që rrinte më poshtë se sytjenat. E lëshoi me shumë kujdes mbi komodinë. Brenda saj ishte tesera e partisë. Mund t’i kushtonte gjithshka po ta humbte. Ashtu, gjysëm e zhveshur u shtri në shpinë në shtrat dhe Alketi nxitoi ta përfshinte mes krahëve pa hequr as këmishën. Tesera e tij ishte e sigurt, në një xhep të qepur brenda kanatieres.
“Oh sa i nxituar je!’ e qortoi ajo lehtë duke u munduar t’i hiqte këmishën ndërsa ai s’mendonte gjë tjetër veç shkuljes së mbathjeve të mëndafshta me atë shkëlqim zbardhëllues, që e torturonte.
Disa minuta më pas gjithshka kishte përfunduar. Ajo vazhdonte të rrinte shtrirë në shpinë me sytë e mbyllur dhe gjymtyrët e lëshuara. I penduar për ngutjen, Alketi mendonte nëse duhej t’i thoshte që tani për Terin apo të priste pasi të vishej.
“Partia dhe ne kemi shumë besim tek ti Nela!”- ha ai serioz dhe vuri re, që ajo mori qesezën me kordon nga komodina dhe e vari në qafë. Pastaj hdhi mbi trup mbulesën e krevatit.
“Krahas detyrave që të janë ngarkuar do kesh edhe një detyrë të re shumë të rëndësishme… Duhet të afrohesh përsëri me Terin!”
“Nuk e bën dot Nela këtë. Nuk e shikoj dot më atë fytyrë!”
“ Ne të kuptojmë, por interesat e partisë dhe popullit duhet të vihen mbi interesat tona personale. Mund të zbulojmë një veprimtari tepër armiqësore. Kemi dyshime që ai është përfshirë në një rrjet agjenturor shumë të rrezikshëm…Nuk mund t’ja besojmë njeriu tjetër!”
“Dhe ç’duhet të bëj. Muajt e fundit para se të ndaheshim ai nuk ktregonte asnjë interes për mua?”
“Kemi besim se do e bësh për vete. Tërë burrat lenë kokën për ty. Duhet ta takosh dhe t’I thuash që nuk jeton dot pa të…Hajde se di ti Nela sit a bësh për vete!”
E reja ziente përbrenda, por e dinte që kundërshtimi do ishte I kotë. Ishte në mëdyshje nëse duhej të vinte në trup përsëri mbathjet e mëndafshta para se të theshte “po” apo të merrte përsipër detyrën e re, ashtu e zhveshur nën mbulesën e shtratit metalik në atë dhomë të zbrazët.
(vijon)
No comments:
Post a Comment