Profesori ka disa vite, që nuk është më. Ezmer, flokëdredhur,
sytë në një jeshile të veçantë dhe me trup atleti. E kujtoj sikur të ishte dje
ndërsa ngjiste shkallët e “Themistokliut”, i veshur me tuta ngjyrë portokalli
dhe me një ritëm mes ngjitjes normale dhe vrapimit, i vetëdijshëm se të gjithë
e shikonin.
Maqo Kostallari adhurohej nga djemtë adoleshentë, të cilëve
ju mësonte ushtrimet fizike dhe sportet, por ndoshta edhe nga vajzat, të cilave
nuk ju jepte mësim dhe padyshim edhe nga mësueset e gjimnazit.
E adhuronim dhe ndoshta edhe frikën ja kishim se ishte mësuesi
më autoritar i shkollës. I vetmi, që mund të disiplinonte me një komandë 800 nxënës.
Në vitet tona kishte edhe mësues të tjerë të edukimit fizik, por autoriteti i
tij ishte i padiskutueshëm. Pas tij vinte vetëm Vali Dinella.
Kur hymë në shkollën e mesme, Maqoja ishte ende “single”( po
përdor këtë term jo të kohës sonë, se
“beqar” tingëllon më keq). E kishim dëgjuar
të gjithë humbjen tragjike të viteve më parë të gruas së tij të dashur edhe pse
ishim të vegjël të kujtonim “çiftin më të bukur të Korçës” në fund të viteve
’60. Ishte “tutori” jonë edhe pse nuk flisnim shumë me të rreth gjërave jashtë
programeve sportive. Gjithmonë në krahun e nxënësve “rebelë“. E dinim , që
profesori na mbronte në mbledhjet maratonë të këshillit pedagogjik të asaj kohe
ë edhe pse kurrë nuk na e kishte thënë vetë këtë. Bile na fliste rreptë. Dinte
edhe të na bënte të qeshnim. Kishte një sens pedagogjie të lindur, të cilin e
kam hasur jo dendur gjatë gjithë viteve të shkollimit tim. Mund të jetë nga mësuesit
, që ka pasur dhe ruajtur marëdhënie të
afërta me nxënësit më shumë se cilido tjetër.
Maqoja kishte shkëlqyer gjithmonë.
Karrierën futbollistike e kishte mbyllur shpejt si pasojë e
një dëmtimi, por shpesh i kërkonin të bëhej trajneri i ekipit të parë të “Skënderbeut”,
gjë që e kishte refuzuar. I pëlqente të dilte i pari në gjithë veprimtaritë
sportive midis shkollave. Ishte mësuar të dilte i pari dhe nuk e kalonte dot
lehtë humbjen. Në termin e sotëm të “body language” të tij ndjehej që nuk duronte
të ishte i dyti. Nuk e fshihte, bile ndonjëherë dukej edhe që e demonstronte,
por të veshur me një hije serioziteti.
Në prillin e vitit 1978 ishim nën drejtimin e tij në një
konkurs kombëtar të fiskulturës në Durrës dhe e dinim , që priste të bëhej baba
për herë të parë. Erdhi vonë në fjetoren tonë së bashku me pedagogun e
fiskulturës së politeknikumit “7 Nëntori” dhe na zgjoi bashkë me të paharruarin
Jani Papanaumi dhe Vali Kokojkën. E pyetëm se a kishte marrë njoftim nga Korça
dhe na tregoi, që kishte qënë për një kohë të gjatë në postën e Durrësit, por
linja nuk dëgjohej mirë dhe nuk ishte i sigurt në ishte bërë me vajzë apo djalë.
Dolëm të pestë jashtë fjetores dhe të ulur nën një strehë kënduam deri afër mëngjesit
pa shqetësuar njeri. Kokojka luajti përsosmërisht në kitarë atë natë. E
ndjenim, që profesori ishte tashmë babai I një vajze, se e kishim njohur mirë
gjatë katër viteve të së mesmes. Këndonim për të në një moment gëzimi dhe
gjithashtu se ishim edhe ne 19 vjeçarë. Një natë e paharrueshme në Plepat e
Durrësit. Vajza e tij e vetme duhet të jetë sot pranë të dyzetave.
Pas të mesmes e takonim shpesh dhe ndjenim të njëjtën përkujdesje
të tij. Ishte krenar edhe pse jo të gjitha gjërat në jetë i shkonin mirë. Ato
vite pranoi edhe të ishte trajner i të rinjve të Skënderbeut. Ishim
të gëzuar për profesorin, por edhe për ekipin e futbollit të të rinjve, ndaj e
prisnim të dilte nga Komiteti Ekzekutiv, ku e kishin thirrur bashkë me Taqo
Xhambazin për t’ju dhënë detyrën e re. “E, kush do jetë trajner i parë?”- e
pyetëm me padurim. “Po , të dy të parët do
jini, na thanë“u përgjigj me mënyrën e tij të sigurt dhe vazhdoi të
tregonte se si e mendonte të fillonte
puna e re nga themeli.
Ndoqëm një numur të madh ndeshjesh të të rinjve dhe buzëqeshnim
kur shihnim profesorin tonë në bankinë, që udhëzonte lojtarët e rinj.
Të paharrueshmin dhe sportistin e gjithanshëm Maqo
Kostallari.
Njeriun, që nuk kënaqej dot kurrë me vendin e dytë.
No comments:
Post a Comment