Në vitin 2011,
gjatë fushatës për zgjedhje në Bashki, u ndodha në Korçë dhe takova për herë të
parë dhe të vetme Ben Blushin. Isha shumë kureshtar edhe pse nuk kam kureshtje
për politikanët. Muaj më parë kisha lexuar “Otellon” e tij dhe vërtet më kishte
befasuar. E njoh shumë pak letërsinë shqiptare të botuar prej 1995, por nuk
besoja se mund të kishte vepra të tjera të atij kalibri. Përfundimi im (ndoshta
dhe i nxituar) ishte dhe është, që Blushi është sot shkrimtari më i mirë
shqiptar, duke përfshirë këtu edhe Kadarenë.
Pinte kafe i vetëm
në “Villa Themistokli” dhe e ftova në tavolinën ku isha ulur me dy të tjerë, të
cilët ai i njihte. Biseda e shkurtër ishte rreth “Otellos”, disa të njohurve të
përbashkët dhe Korçës. Kishte një të folur si nën hundë, dhe nuk i artikulonte
shumë mirë fjalët, gjë jo shumë e çmuar, për dikë, që duhet të flasë shpesh në
publik. Dukej , që i mungonte edhe entusiazmi dhe furia, që karakterizon
politikanët në kohë fushatash. M[ ra n[ sy, q[ Bushi njihte edhe njer[z t[
bot[s s[ krimit n[ Kor][, por mendova, q[ qenia p[r disa vjet si prefekt dhe
deputet, dashje pa dashje t[ ve n[ kontakt me biznesmen[-kriminel[. Të nesërmen
mora të lexoja “Ishullin”, që kishte bërë shumë zhurmë kur ishte botuar, por mu
duk nën nivelin e “Otellos”.
E tatëpjeta e Blushit
brenda PS-së po vazhdonte. Më pas, për ta larguar nga zona ku kishte ndikim dhe
mbështetje, Rama e vendosi të deleguar në qarkun e Elbasanit, duke i dhënë
sinjalin, që shpërblimet e mëvonshme në qeveri, do varesin nga besnikëria dhe
përkushtimi i tij ndaj Liderit. Me një fytyrë të vrerosur, Ben Blushi doli krah
Ramës në mitingjet elektorale në atë qark, ku ishte sulmuar më parë si armik i
islamizmit, për shkak të librit të tij të parë dhe deklaratave të shpeshta
kundër fondamentalizmit islamik.
Nuk janë bërë
ndonjëherë publike, bisedat e tij me Ramën në atë periudhë, nëse i është
premtuar gjë dhe çfarë I është premtuar, por pas verës të vitit 2013, Blushi
nuk pati asnjë kabinet, ose post në ekipin e Rilindjes, nën sloganin e të ciës
kishte bërë fushatë. Tashmë, nga politikani-shkrimtar me një karrierë
të rrufeshme, ai ishte bërë shkrimtari me tre libra të shumëshitura, që merrej
edhe me politikë.
Megjithatë, Ben
Blushi nuk kishte ndërmend të dorëzohej lehtë. Vitet në politikë dhe sidomos
ato në pushtet si prefekt dhe ministër, e kishin afruar jo vetëm ndaj forcës më
të madhe korruptuese- pushtetit, por edhe ndaj një jete me mirëqënie të konsoliduar. Nuk mund t’i
lëshonte lehtë këto, për t’ju dorëzuar hakmarrjes së Ramës dhe larove të tij. E
dinte, që ishte më i zoti në PS për të bërë politikë, polemikë dhe ligje. Pa
aleatë të fortë brenda PS-së, Blushi mund të mbështetej vetëm në forcën e
fjalës së tij dhe në pohimet në biseda private të deputetëve të pakënaqur nga
Rama, apo të atyre, që nuk ju mungonte “bon sensi”. Marëdhëniet me
kryeministrin ishin plotësisht të ngrira dhe po të tilla ishin edhe me
drejtuesit e PS-së në Elbasan, qark në të cilin Blushi ishte i deleguar dhe
deputet. i mbetur “pa krahë“, Blushi filloi hakmarrjen ndaj kundërshtarëve duke
goditur “Rilindjen” me shkrime dhe me romanin “Kandidati”, i botuar në kohën e
zgjedhjeve lokale, që dërmonte kryetarin e bashkisë së Elbasanit, Qazim
Sejdinin.
(vijon)
No comments:
Post a Comment