Sikur të isha djalë... (ose grua)

Ky titull, i vënë një romani të viteve '30 të shekullit të kaluar, prej autorit të tij, Haki Stërmillit, kur e kam dëgjura të parën herë, më është dukur patetik. Mendoja që në të qënit mashkull ose femër, nuk ka vend për "sikur". Atë kohë homoseksualët përbuzeshin, përqesheshin dhe dërgoheshin edhe në burg. Transeksualët nuk m'i kishte zënë veshi ndonjëherë. Ndaj titulli i romanit nuk më dukej i goditur. Jo të njëjtën gjë mendoja për librin me tregime humoristike të Azis Nesinit "Sikur të isha grua". Atje "sikuri" shkonte pikërisht për ironinë e gjërave, e cila është objektivi dhe njëkohësisht edhe thelbi i një historie humoristike. Më vonë, kur adoleshenti mendon disi gjatë për gjininë e tij, duke qënë pjesë e një shoqërie gati partriarkale, qënia mashkull më jepte siguri dhe një lloj ndienje të këndshme fati. Se fundi shanset për të patur njërin seks nuk janë as më shumë dhe as më pak se 50%. Ndaj në rini, thuajse kurrë nuk kam dashur të "futem në lëkurën" e një gruaje. Gjithnjë kam preferuar të prekja lëkurën e tyre(dëshirë që çuditërisht nuk venitet me vitet). Një ditë, më vonë, mbeta thuajse i rrethuar vetëm nga gra, jo vetëm në familje, por edhe në një rreth më të hapët. Detyrimisht do filloja të bëhesha më i vëmendshëm dhe edhe pse nuk doja të "mbathja këpucët e tyre", të paktën doja të kuptoja disa nga modelet e të menduarit. Të mësuarin e këtyre gjërave nga librat gjithnjë e kam urryer, se më kujtonte didaktikën e shpifur të teksteve shkollore. Vënia e mendjes në punë nuk më ndihi aspak! Ishte e pamundur t'i kuptoja, jo thjesht se sipas thënies të bërë bozë, ato "vijnë nga një tjetër planet", por pikërisht se janë nga i njëjti planet dhe megjithatë mendojnë e ndiejnë në një mënyrë të padeshfrishueshme për mua. Dikush mund të thotë, që unë nuk kam fuqi mendore zhbiruese apo abstragimi, më mungon imagjinata apo nuk i kushtoj rëndësi detajeve, mund të thotë edhe troç që jam "një gomar e gjysëm", por kjo nuk më ndih as mua, as atë që e thotë dhe as dhjetra "gomerë e gjysëm", të cilët i kam njohur gjatë viteve. Unë dua të kuptoj të paktën disa prej "skemave" të tyre të mendimit e ndienjës!! (Shiko si kërcen individi "macho", prej fëmijërisë në një shoqëri të prapambetur, ku zgjatimi në vund të barkut të jep një ndienjë epërsie. Si mendojnë "ato", grupi i qënieve jo të barabarta me ne?) Por sepse i dua, kam dëshirë të rri me to, t'i prek, t'ju mar erë dhe për të mos ikur me "shërbimin e gjatë" një kërcu tejet i pagdhendur, si dhe pse dimri është i gjatë dhe i ashpër pa to, do mundohem të bëj debat me veten rreth tyre. Duke nisur me pyetjen e parë: -Pse kanë ato nevojë për ne? (vijon)