Galat fluturojnë lart!

E gjithë kjo puna e rendies pas shpendëve mua më ka nisur vonë. Me siguri kur bleva një libër të titulluar "Birds", në një nga uljet e shpeshta të çmimeve në "Chapters". E bleva thjesht se ishte i lirë dhe jo se më binte ndërmend për zogjtë. Isha rritur në një pallat në qendër të qytetit dhe zogjtë e vetëm që shihja në fëmijëri me shumicë, ishin galat mbi çatinë e Pallatit të Kulturës. Ishin mësuar prej kohësh të rrinin në plepat e Shën Gjergjit dhe edhe më vonë i ndenjën besnikë asaj pjese të qytetit, për një arsye që vetëm ato e dinë dhe ndonjë studiues i rrjedhur i familjes së korvorëve. Pastaj galat u zhdukën jo nga frika se i zinte Përparim Veliu dhe i lyente me vajguri e ju vinte flakën, por se në fushat përreth, kishin filluar të përdornin kimikate të forta, që zhdukën jo vetëm të zezat gala, por edhe plot shpendë shtegëtarë ose dhe nga ata "që rëndojnë në vendin e vet". Kishim vendosur të prodhonim bukën në vend për popullin dhe jo për shpendët! Prej tyre, mjaft e kishim një, të lindur nga ndonjë inçest shpendor, të lyer me bojë të zezë e të vënë në një sfond të kuqeje të fortë, që tremb edhe galat! Fillova të hidhem degë më degë, si një trumcak torolloz dhe harrova se çdoja të tregoja kur e nisa këtë shkrim. Ah po! Vrapimi im i vonë drejt shpendëve. Një mçngjes herët, kur shkoja në punë për të bërë ato që kisha lënë pas dore një ditë më parë dhe për ndonjë pagesë OT, pashë një skenë që më trishtoi edhe pse shoh për ditë ketra e rakunë të shtypur nga makinat. Një fuoristradë kishte goditur një trumcak të vogël dhe ai përpëlitej mes rrugës pa mundur të ringrihej në fluturim. ajo që e bënte çdo gjë më të dhimbshme ishte trumba e zogjve të tjerë që fluturonin poshtë në përpjekje për ta shpëtuar dhe lëshonin cicërima të çmendura ankthi. Mes tyre dallohej një që fluturonte gati njësh me tokën dhe arriti edhe ta kapte me sqep. Dola me të shpejtë nga zyra dhe u mundova të kaloja trotuarin për ta marë, por ishte tepër vonë. Një tjetër makinë i dha fund të voglit. Trumba vazhdonte të klithte edhe pak dhe iku. Unë mbeta i vetëm atë mëngjes vere, dhe shikoja i trishtuar pendët embetura të zogut. Shkruajta më pas disa vargje, që hynë në librin tim të vetëm. Ishin të parat e shkruara për diçka që fluturon, bile ndoshta të parat për qënie jo njerëzore. Pastaj erdhi Korbi. Korbi ishte trembur kohë më parë, kur nga përkthimi i Uratës, ishin shkëputur dy vargje dhe ishin shoqëruar me dy të tjera, nga kushedi se ç'mëndje debile dhe mbushnin kartolinat që dërgonin vajzat për Vitin e Ri.( Frynte era që përjashta/ Tundte perdet e mëndafshta/Mos kujto se të harrova/Kartolinën ta dërgova!) Këto vargje dhe zemra e goditur nga një thikë, kanë gjërat që thuajse më kanë pështirosur dashurinë në kohën që gatitesha të hyja në "pranverën e dashurive". Korbi u shfaq papritur, i zi dhe i bukur, në një kohë plot diell. Ishte aq i bukur sa harrova që ishte kushëri i afërt i galave të Pallatit të Kulturës. Dhe e shihja kudo. Më dukej e çuditshme që nuk e kisha dalluar më parë. Bile jo një, po disa, veç të vetmuar. Një mike më tha që atje kanë qënë e më parë, po nuk i ke vënë re. Tani që po përkthen Poen, i hedh më shumë sytë lart. Mbase ajo kishte të drejtë, se ka përvojë analisteje dhe vështrimi dekartian, por unë i besoj vetëm syve të mij. Ndaj dhe u nisa deri në Filadelfia të shihja ku kishte jetuar Poe dhe skulpturën e Korbit në bashtën e shtëpisë muze. e kishin bërë të bukur Korbin dhe duhej të prisje mbrëmjen të dukej krejt i zi. (vijon)