Per te dhene pak shije nga "Klecka-22"

Me poshte eshte nje pjese e vogel e kapitullit 17 te romanit "Klecka-22" e Johan Keller. Eshte nje satire ndaj absurditetit te Luftes se Dyte boterore dhe mjediseve ushtarake amerikane. Kapitulli 17 titullohet "Ushtari i shtenen ne allci" dhe zhvillohet ne spitalin ushtarak te Pianozes, ndersa aleatet kane zbarkuar n Jug te Italise.

"

- C'gjynahe do ketë bërë që mbaroi kështu?- tha oficeri i Degës ushtarake që kishte malarie dhe një të pickuar mushkonje në bythë, pasi infermierja Daket pa termometrin dhe zbuloi që ushtari në allçi kishte vdekur.

            - U nis për në luftë

            - Të gjithë u nisëm për luftë - përmëndi Danbari.

            - Këtu dua të dal- vazhdoi oficeri malarik- Përse të vdesë pikërisht ky? Nuk ka asnjë logjikë në këtë sistemin e shpërblim-ndëshkimit. Shiko ç'më gjeti mua. Do ishte e drejtë që në vend të këtij pickimit të mushkojnës të kisha marë sifilis ose skollo për ato pesë minuta pasioni në plazh. Po malarie? malarie? Shpjegomë pak ti ç'lidhje ka malaria me zuzarllëkun?- Vazhdonte të tundte kokën i çudtur oficeri i Degës ushtarake.

            - Po unë?- u hodh Josariani- Po unë që dola një natë të blija një çokollatë në Marakesh dhe përfundova pas ferrave me një oficerkë, që as e njihja dhe mora racionin tënd të skollos. Unë s'kisha dalë për seks po për një çokollatë, po si t'ja prishja?

            - Ke të drejtë që ishte hisja ime e skollos që ke marë, po unë ama kam marë malarien që i takon një tjetri- pohoi tjetri- Si nuk ndodh njëherë që kushdo të marë atë që i takon. Atëhere po që do kisha një farë besimi tek ky univers.

            - Mua më ranë në hise treqindmijë dollarë të një tjetri- tha me sinqeritet kapiteni i ri me mustaqe të verdha.- Që kur jam lindur jam halladitur. Klasat i merja duke kopjuar dhe s'bëja gjë tjetër veç se shkoja kohën me bukuroshe që mendonin se unë mund të bëhesha një bashkëshort ideal. Unë s'kisha asnjë lloj synimi. Si të mbaronte lufta do doja të martohesha me një që kishte para shumë dhe të shkoja lart e poshtë me bukuroshe të tjera. Treqindmijë dollarët m'i kishte lënë para se të lindja nga gjyshi që kishte bërë goxha pasuri nga shitja me shumicë e broçkullave. E di që s'i meritoj po edhe t'i kthej sikur s'vete. Kushedi se hisja e kujt kanë qënë.

            - Mbase kanë qënë të tim eti. - u hodh Danbari- Ai punoi si kalë një jetë të tërë dhe nuk fitonte dot aq sa të na dërgonte në universitet mua dhe motrën. Po ai ka vdekur tani kështu që ti mund t'i mbash paratë.

            - Po gjetëm edhe se kujt i përket malaria që mora unë jemi të tërë në rregull. Jo se kam ndonjë gjë kundër mlaries po vetëm e ndjej që është padrejtësi. Pse të mar unë malarien që i takon një tjetri dhe ti të marësh hisen e skollos që më takon mua?

            - Po le hisen tënde të skollos- tha Josariani- po nga ajo më duhet të vazhdoj të bëj fluturime luftarake deri sa të më vrasin.

            - Aq më keq akoma. C'djall drejtësie është kjo?

......"