STERMADHJA
Në kohët kur Natyra me shpirt lodronjës
Cdo ditë nxirrte nga një pjellë stërmadhe,
Si shtriqet kotelja në prehrin e zonjës,
Do rrija në këmbët e një gjigandeje.
Do shihja lulëzimin e shpirtit dhe trupit,
Dhe sa në t'qejfit lodra ishte e zhdërvjellë,
Do sodisja dritën e njomur të syrit,
Që dridhjet e zemrës së saj patën ndjellë.
Do lodroja brigjeve të kurmit të lartë,
Do hipja në prehrin e saj të pamatë,
Dhe në korrik nën diellin e përvëluar,
Kur plot përtesë të shtrihej ndanë zallit,
Do flija hijes së gjinjve i patrazuar,
Si një katund i qetë në rrëzë të malit.
No comments:
Post a Comment