KUFOMA
Të kujtohet o shpirt syri se ç'na zuri
Atë mëngjes të ëmbël vere;
Në një kthesë të një rrugice guri
Mbetur një kufomë shqerre;
Me këmbët drejt lartësive të ngritura,
Si ndonjë grua e ndyrë,
Përrtharë, shëmtuar, thundër rronitura,
Barkun nga gazrat fryrë.
Dielli e zhurriste kërmën e shkretë,
Përvëlonte pa mëshirë,
Për ta dërmuar në miliona pjesë,
T'ja kthente mëmës Natyrë.
Qiejt e sodisnin të mahnitshmen mbetje,
Si e vyshkur margaritë.
Stërfrikshëm nderej, the ti, ajo heshtje,
Sa po t'binte të fikët.
Mizat zhuzhitnin, vërtiteshin në ndjekje;
Gëlonte e zeza ushtri,
Turma e qullët e krimbave të vdekjes
Gëzonte të fundit gosti.
Në ajër ndjeheshin të çudtshëm tinguj,
Si të ujit dhe të erës,
Thua grimca indesh po dilnin në vrunduj,
Trupit të ftohtë të shqerrës.
Trajtat shndroheshin, nuk mbetej gjë tjetër
Nga endrra e xhavalitur,
Siç bien nga pëlhura e pikturës së vjetër,
Bojrat më par' plasaritur.
Më tutje ferrave, një qen i zgjebosur
S'na ndante sytë e vëngër,
Gati për t'rrëmbyer në trupin e sosur,
Copën e mishit të lënë.
- O tmerr! Dhe ti do shndrrohesh kështu një ditë,
Kalbur si kjo cofëtirë,
Dielli im, e bukura e syve dritë,
E dashura ime e mirë.
Po! Kështu o Perëndeshë gjithë hire,
Shpejt, pas të fundit shërbesë,
Poshtë barit të gjelbër, nën ato blire,
Kjo gjëmë do të të presë.
Atje o shpirt, i thuaj larvës të mallkuar,
Që vjen për të të puthur,
Në mendje e zemër nuk është shformuar,
Engj'llushja ime e bukur.
No comments:
Post a Comment