NJERIU DHE DETI
Gjithnjë do i gëzohesh detit njeri i lirë!
I joti shëmbëllim, qasje të shpirtit gjen
Tek valët që këndojnë pareshtur një refren,
E ti mendjen e ke pafund në errësirë.
Tek vetja aq shumë të pëlqen të kridhesh,
Të rrokësh sy e krahë, ndërsa e jotja zemër
Nga ajo mërmërimë e pafund dhe e egër,
Tërhiqet marrëzisht sa shthurret ritmesh.
Jeni të dy njëlloj, të thellë e të fshehtë;
Njeri, s'ka zbritur kush honeve të shpirtit;
O det, kush di thesaret që ruan gjirit,
Me fanatizëm nuk jepni asnjë sekret.
E të kujtosh sa luftra kanë ndodhur
Mes jush pareshtur, pa patur mëshirë,
Me etje për gjak betejash jeni grirë,
Luftëtarë të përjetshëm, të palodhur!
No comments:
Post a Comment