NGA THELLESI TE ERRETA
Nga thellësi të errta, ku zemra ka rënë,
Mëshir' të kërkon ty, të vetmes të dashur,
Nën një qiell plumbi në Universin e zvargur,
Mëkati, terrori gëlojnë plot gjëmë.
Një diell i zbehtë endet gjashtë muaj
Dhe gjashtë të tjerë veçse vetmi dhe terr,
Si vendesh polare ku gjithshka është djerr,
As bar, as burime, as lule, as kuaj.
Nuk ka më të rëndë, që si makth të pështjell,
Se cikna mizore e të akulltit diell
Dhe kjo natë pafund si në Lëmshin e Vjetër;
Le të isha më mir' një gjallesë tjetër,
Nga ato që e çojnë gjithë jetën në gjum',
Pa e ndjerë kohën, që rrjedh, shkon e humb!
No comments:
Post a Comment