TRISHTIMI I HENES
Sonte, hëna po shtriqet më me përtesë,
Si një bukuroshe, në të butat shtroje,
Me dorë përkëdhel gjinjtë me kujdes,
Përpara se gjumi trupin t'i kaplojë.
Mbi shpinën mëndafsh të reve puplore
E kotur le veten gjatë të dremisë,
Me sy gjysëmbyllur ndjek shuka ajrore,
Si lule të bardha ngjiten kaltërsisë.
Kur rrallëherë i ndodh mes shtriqjes së ngeshme,
Përmbi tokë një lot i shpëton në heshtje
Ai që e urren gjumin, poeti i devotë,
E mer mes pëllëmbësh atë lot të çmuar,
Si një margaritar, plot xixa ndriçuar,
Thellë në gji e mban, fshehur nga kjo botë
No comments:
Post a Comment