Shumë edhe shumë vite më parë
Në një të bukur mbretëri
Ishte një vajzë që të gjithë e kanë parë
Me emrin ANNABEL LI.
Një vajzë që herët mendjen kishte ndarë
Me mua të binte në dashuri.
Unë isha i vogël ajo ish' fëmijë
Në të bukurën mbretëri,
Por duheshim me zjarr që digjte më me zjarr
Unë dhe e imja ANNABEL LI.
Një dashuri që edhe ëngjëjt në qiell,
Nuk mund mos e kishin zili.
Nuk kishte si mos ndodhte aq kohë më parë
Në breg të asaj mbretëri,
Prej reve të frynte një erë e marrë,
Që mardhi timen ANNABEL LI.
Burrat e fisit i erdhën të gjithë
E morrën nga imja shtëpi;
Kishte mbetur vetëm ta shtinin në varr
Në bregun e asaj mbretëri.
Engjëjt nuk ishin të lumtur në qiell
Dhe ne na kishin zili,
Ky ishte shkaku (si të gjithë e dinë
Në atë mbretëri)
Që mesnate nga retë fryu erë e marrë
Mardhi dhe vrau ANNABEL LI.
Por e jona ishte një dashuri e paparë,
Si ne nuk kish' dashur njeri,
Të mençur, të urtë pleq e fëmij-
Ndaj as ëngjëjt që ngjten e zbresin në qiell,
As djajtë në thellësi,
S'ma ndajnë dot shpirtin nga shpirti i saj,
Të bukurës ANNABEL LI.
Sa hëna lëshon dritë, tek unë ëndërrat zbritën
Me të bukurën ANNABEL LI.
Dhe nuk dalin lart yjet, pa parë unë sytë
E të bukurës ANNABEL LI.
Dhe lart kur ngjiten retë, unë shkoj e shtrihem vetë
Pranë të dashurës, nuses sime dhe times jetë,
Në bregun tek varri i zi,
Ku dëgjohet e trishtë melodi.
No comments:
Post a Comment