Në fillim ajo iku
Dhe unë prita një të gjatë orë.
Vetë e kishte thurrur folenë,
(A ndoshta me ndihmën e tij?)
Pastaj me kujdes vezët pat lëshuar,
Si kishte bërë një vit më parë,
Kur ende nuk kishin dalë sythet,
Por tokës më nuk kishte borë.
Nuk është makth,
Nga ata që të gëzojnë kur zgjohesh;
Qiellit gri të pranverës së pambritur,
Të tjera klithje dëgjohen,
Por jo të guiturit e saj,
Brenda vezëve presin zogjtë e braktisur,
Unë e pres të kthehet,
Nuk dua të shkrehem në vaj.
Diçka ka ditur,
Që unë nuk e kuptoj,
Por përjetoj me trishtim.
Ndoshta sarkofagut të gëlqertë,
Zogjtë e mitur,
Nuk kishin më jetë,
Nuk mund të ngriheshin kurrë në fluturim.
Dhe ajo iku
Pa vrarë mendjen për dilemat e mija,
Pa më dhënë një shenjë,
Nëse kthehet vitin tjetër.
Ndoshta më kujtoi të jetoj të sotmen,
Si thuhet prej shekujsh,
Në shprehjen e vjetër.
No comments:
Post a Comment