Refleksion në Ditën që nuk e festoj

Kur mendoj se kush jam UNE, nuk më shkon mendja kurrë në atë që disa e quajnë identiteti kombëtar. Nëse do e përcaktoj me disa rrjeshta, më duket se në këtë univers të paanë, jam një strukturë e komplikuar molekulash, që më veçon nga qëniet e tjera gjalluese dhe që kam erdhur në ekzistencë sajë dashurisë së dy qenieve të tjera, më të dashurit e gjithë kohës që jam mbi këtë dhe. Gjithashtu jam një grumbull ngjarjesh, kujtimesh me njerëz të tjerë të dashur si dhe sendesh dhe procesesh që më kanë pëlqyer e më pëlqejnë. Këto i mendoj dhe i shpreh me një gjuhë që më ka mësuar nëna dhe që më bën të emocionohem më shumë se çdo gjuhë tjetër në botë.

Atdheu nuk hyn kërkund.

Flamuri aq më pak.

Vërtet ëndrrave sillem më shpesh rrugicave të qyetetit tim se rrugëve të tjera, ku kam udhëtuar, por dhe ato nuk më bëjnë të mendoj se me një pjesë të këtij Dheu kam më shumë lidhje se me pjesët e tjera të tij.

Vërtet ngazëllehem kur dëgjoj të flasin shqip, por kjo nga që me njerëzit që flasin njëlloj si unë mun d komunikoj më lehtë dhe më thellësisht. Asgjë tjetër nuk më bën më të afërt me ta se të themi me një lëkurëkuq të fisit Mohawk, që pi në ndenjësen pranë meje në një bar të Montrealit.

Ndaj nuk e festoj Ditën e Flamurit, por e shoh si një e premte si gjithë të premtet e tjera.

Unë nuk i pëlqej simbolet dhe shenjat. Kryesisht flamujt dhe stemat e shteteve dhe kombeve. Mendoj se janë krijuar për të justifikuar përçarjet dhe luftërat mes bashkësive të ndryshme njerëzore. Të ngjashme me erërat e urinës, që kafshët (kryesisht qenët) bëjnë për të përcaktuar territoret e tyre. Ndaj as përulem t’i nderoj apo më keq t’i puth siç mund të bëjnë rëndom shtetarë hajdutë dhe vrasës.

Janë krijuar që masat të manipulohen më lehtë dhe të japin edhe jetën, kur ta kërkojnë interesat e atyre që i udhëheqin dhe që marrin vazhdimisht pjesën më të madhe të të mirave që ka në natyrë apo atyre të prodhuara nga puna mijëvjeëare e “skllevërve”.

Le të shkojmë në diçka tjetër, që mendoj dhe lidhet me këtë Ditë.

C’do ishte ekzistenca ime nëse Plaku i Vlorës nuk do shpallte Pavarësinë e Shqipërisë 113 vjet më parë?

Skenari më i mundshëm do ishte që të isha pjesë e një bashkësie minoritare, të cilës i mohoej e drejta të shkollohej në gjuhën e saj, por që megjithatë në shtëpi fliste shqip. Për këtë do emigroja diku në Amerikë, Kanada apo Gjermani, ku njerëzit gëzojnë më shumë të drejta dhe ndjehen më të lirë. Nuk do kishte një rrjedhë të ndryshme nga kjo e sotmja. Sërish nuk do më bëhej vonë për flamurin shqiptar dhe aq më pak për atë grek. Dhe njëkohësisht do përbuzja njerëzit që djegin flamujt e të tjerëve, se është shënjë armiqësie dhe dëshire për të krijuar armiq.

Unë mendoj që bashkësitë, të cilat e kanë shumë të zhvilluar ndjenjën kombëtare janë bashkësitë më të prapambetura, më të rrezikshme, më të prirura për të luftuar dhe rrjedhimisht edhe më të rrezikuara për të mos pasur jetë sjumë e shumë të gjatë. Kjo më bën të ndjehem keq kur dëgjoj rrjeshtat e fundit të Hymnit Kombëtar:

Se Zoti vetë e tha me gojë,

Se kombet shuhen përmbi dhe,

Por Shqipria do të rrojë,

Për k’të, për k’të luftojmë ne.

Dukesha Bela dhe Viskonti Lali

Oborri i mbretit Eduin i Parë (ose Skënderbeu i Ri) duket tani më i trazuar se kurrë. Para një viti, në shënimin “ Oborri i degjeneruar i Skënderbeut të ri”, kisha prekur në mënyrë fotografike gjendjen e një klani qeverisës autoritar, ku veç vjedhjeve dhe skandaleve erotike, ka edhe intriga se kush t’i afrohet më shumë të Plotfuqishmit. Një tablo e ngjashme me oborret mbretërore të Mesjetës, por dhe ato të mëvonshme. Përshtypja ime në atë kohë ishte se Eduini i Parë qe i patundur në pushtetin e tij, po aq sa Luigji i Katërmbëdhjetë.

Kjo përshtypje nuk më ndryshoi as pas arrestimit të Lali Erit dhe u përforcua në zgjedhjet e majit të këtij viti.

Por duket se kam qënë jo tejpamës. Nëse titujt aristokratike të oborreve europiane janë të pandryshueshme, “titujt” e dhënë nga Eduini i Parë, mbret i shqiptarëve, socialistëve dhe patronazhistëve, nuk janë vetëm në dorë të mbretit. Struktura e Posaçme ja hoqi titullin Viskontit Lali dhe sëfundmi edhe Dukeshës Bela, të cilët krahas vjedhjes për vete dhe për llogari të Mbretit, 3-4 vitet e fundit ishin angazhuar në intriga ndaj njëri tjetrit. (Nuk duhet të harrojmë edhe Markezin Ahmetaj, një tjetër aristokrat i përfshirë në lojërat prapaskene, por që ishte syrgjynosur herët nga vetë Eduini i Parë.)

Njëri në burg dhe tjetra pa ofiqe, tashmë duhet të kenë harruar rivalitetin dhe intrigat dhe me siguri veç keqardhjes ndaj vetes, ndoshta mendojnë se janë bashkëgjyhnaqarë dhe bashkëvuajtës. Sajë tahmasë së tyre dhe zellit për të plotësuar grykësinë e tejskajshme të Palloshit të Gjatë.

Po a janë këto lëkundje, shënja se edhe froni mbretëror nuk është aq i sigurt?

Ndoshta për këtë mund të na japë ndonjë info më të saktë Baroni derdimen Di Lana (aq derdimen nuk është se çifligun e Korçës e administron mirë), por unë kam shkruar shpesh kundër tij dhe nuk kam kurajo ta pyes.

A ngjan Eduini në fund të vitit 2025 me Luigjin e Katërmbëdhjetë, apo po merr tiparet e strënipit të tij,

Luigjit të Gjashtëmbëdhjetë?

Dhe ky i fundit, për fat të keq, përfundoi në gijotinë.

Rasti interesant i Xhefrit të Epsheve

Disa nga gjërat që bënte Xhefri Epstin, janë të vjetra sa edhe qytetërimi. Kryesorja, dëshira perverte e të pasurve dhe të atyre me pushtet të madh për të shkuar me vajza të reja, edhe pse vetë mund t’i kenë kaluar 50-60 vjetët , madje dhe më tej.

Po aq i vjetër është edhe kodoshllëku, ose shpënia e vajzave në shtretët e njerëzve të tjerë të pasur dhe të famshëm.

Filmimi i “mëkatarëve” në situata kompromentuese (seks jashtë martese, marëdhënie homoseksuale apo me vajza nën moshë), për tu përdorur më vonë si shantazh, është një tjetër “zakon” i vjetër, të paktën prej shpikjes së aparatit fotografik.

Pra duhet përmendur, që rasti i pervertit Epstin nuk është i pazakontë. (Hezitoj ta quaj pedofil, se në këtë kategori mendoj se duhet të futen vetëm ata që duan seks me fëmijë nën moshën e pjekurisë seksuale. Megjithatë nuk kundërshtoj cilësimin përdhunim për ata/ato që shkojnë me adoleshentë nën moshën ligjore kur mund të japin konsesnsus dhe që në Amerikë është 18 vjeç.)

Ajo që e bën të komplikuar dhe interesant këtë çështje është se ka një ndërthurje të mjeteve financiare nga burime të panjohura me shërbime sekrete të të paktën dy vendeve dhe me personalitete që variojnë nga “mbretërorët”, presidentët dhe kryeministrat e deri tek miliarderët, njerëzit e artit dhe shkencëtarët.

Epstin kishte “ndjellë“ në rezidencën e tij në Nju Jork, në avionin e tij dhe në ishullin e tij në Karaibe nga Bill Klinton dhe Donald Trump, Ehud Barak dhe Alen Dershovic, Princ Endrju dhe Bill Gejts dhe deri tek Lerri Sammers e Dejvid Koperfild. Një pjesë syresh janë dokumentuar, që kanë shkuar me vajza nën moshë. Por edhe të tjerët nuk kanë shkuar për të “diskutuar problemet e Njerëzimit”, por për të dëfryer pa u parë nga publiku me vajza të reja.

Sigurisht dhe kjo është diçka që ndodh në të gjitha vendet ku ka miliarderë dhe shtetarë të plotfuqishëm, por shkalla e implikimit në këtë rast është e pazakontë. Duket qartë se Epstin ëshë mbrojtur jo vetëm nga miliardat e tij, por nga CIA dhe Mosad, sepse nuk është e lehtë të shantazhosh njerëz të pasur e të fuqishëm. Në këtë mënyrë ai siguronte pagesa të mëdha për shërbimet e tij financiare ose investime në “hedge fund” të tij. Them që nuk është e lehtë të bësh presion kur nuk ke mbrojtje të fortë, se njerëzit e fuqishëm nuk e kanë të vështirë të “të heqin qafe”, nëse e “tepron zullumin”.

Një veçanti tjetër e këtij rasti është prania e shumë çifutëve. Xhefri vetë ishte hebre dhe po e tillë ishte partnerja e tij “në krim” Gilejn Maksuell, vajza e një sharlatani tjetër, që njihej botërisht si agjent i Mosad-it. Hebrej të tjerë janë is-kryeministri izrailit Ehud Barak, avokati i njohur Alen Dershovic, prestigjitatori i famshëm Koperfild, ish-ministri i Thesarit dhe ish-Presidenti i Harvard Lerry Sammers dhe plot të tjerë. Thuajse të gjithë nuk janë fetarë, por ajo që i bashkon është feja e prindërve të tyre. Nuk dua të tingëllojë si antisemite, por këta çifutët veç që janë të pasur dhe me shumë ndikim, qënkan edhe shumë “të ndezur”.

Ndërsa shkruaja këto rrjeshta, “çudia Epstin” u bë edhe më e madhe, kur mësova se kishte pasur marëdhënie të afërta edhe me Noam Comskin, madje pas dënimit të tij të parë për trafikim për prostitucion të të miturave?!

Comski, intelektuali më antiestablishment, i vlerësuar për qëndrimet e tij parimore politike në gjithë botën, i mospranuar në mediat kryesore amerikane, kishte mbetur i habitur nga kureshtja dhe njohuritë e Xhefrit, si dhe nga lidhjet e tij ndërkombëtare.

Perverti magjik Epstin, që nuk dihet se si i kishte bërë milionat dhe nuk dihet saktësisht se si i kishte “futur në thes” “zotërit” e kësaj bote.

Ti ishe Era (Marinela- Aera isun)

 

Ti ishe Era

Dhe tani ti po largohesh

Unë ëdërroja të rrije tek unë

Besoja jeta të merrte tjetër udhë

Dhe tani ti largohesh.

Dhe tani ti po largohesh,

Kalove si një re e shpejtë ,

Në timin gri qiell të shkretë.

Dhe tani ti largohesh.

Ti ishe si era

Ndaj është e kotë për ty të qaj

Ti ishe si era

Duart më dridhen e dot s’të mbaj.

Dhe tani ti po largohesh

Unë do vuaj vetminë e çmendur

Botës të vogël kam për tu endur

Dhe tani ti largohesh.

Dhe tani ti po largohesh,

Zbehet më tepër figura jote

E hidhur “Përse?” m’bën të derdh lotë

Dhe tani ti largohesh.

Përfundimisht largohesh.

Kërthiu

Dje ecja nxitimthi

Pa ditur ku shkoja dhe përse isha nisur,

Në gjoks me kujdes shtrëngoja

Një kërthi cullak

Nga shpërgejtë marrë,

Në një dhomë ku askënd nuk njihja

Nga dy lëneshat e pashme,

Një mesoburri me kokë të rruar

Dhe një djaloshi qimedirsur.

Tepër i vockël ishte kërthiu,

Diçka më i madh se një dorë muratori.

Një të qarë të mekur pati,

Mendova se ngriu,

I ngutur shkela akujve të këtij nëntori.

Doja ta ktheja sërish,

Në vatrën nga e kisha marrë,

Por rrugën e kthimit dot nuk gjeja.

E vjetra e errët pas mbetur kish’,

Në gjirin tim dridhej e reja.

Bora qëmtonte

Unë ecja gjithë mund,

Kështu qënka e thënë

Gjithë jetën të endem

Të të tjerëve ëndërr të përkund.

Mamdani fiton në NY, por jo Qorri në Tiranë

Zohran Mamadani, një i ri social-demokrat thuajse i panjohur në politikën amerikane fitoi garën për Kryetar Bashkie të qytetit më të madh dhe më të pasur në Amerikë. Veç të tjerash, Kryebashkiaku i ri i përket fesë myslimane, një cilësi kjo jo shumë tërheqëse për shoqërinë amerikane dhe veçanërisht për Nju Jorkun pas tragjedisë së 11 shtatorit të vitit 2001.

Fakti që në këtë botë, që polarizohet gjithnjë e më shumë , një i majtë (jo i moderuar) fiton në metropolin e Uoll Stritit është domethënës dhe tregon se pjesë jo të vogla të shoqërisë amerikane po i kundërvihen politikave të Trump, politika të cilat po e rrisin më shumë këtë polarizim mes super të pasurve dhe të varfërve.

Por aq sa përshtypje pozitive më krijon fitorja e Mamadanit, shumë herë më shumë më shqetëson fakti, që një social-demokrat si Arlind Qorri, nuk mund të arrijë më tepër se 10% në sondazhet për garën e ardhme për Kryetar Bashkie të Tiranës.

Si është e mundur, që në një qytet ku korrupsioni dhe polarizimi i shoqërisë është aq i prekshëm, njerëzit sërish të përkrahin më shumë Manastirliun e përfolur për vjedhje të buxhetit shtetetëror?

Si është e mundur, që në një vend ku kryeministri thotë hapur se është përkrah biznesmenëve dhe kundër sindikatave, shumica përsëri të përkrahin kandidatin e kryeministrit?

Si është e mundur, që pensionistët, të cilët nuk mund t’ja dalin të jetojnë nëse nuk ndihen nga fëmijët të mos votojnë në shumicë për dikë që ju premton rritje të ndjeshme të pensioneve?

Shumë njerëz mund të thonë se me Ramën në krye nuk ka zgjedhje të lira, por kjo sërish nuk spjegon se pse në sondazhe arrihen rezultatte të tilla.

As me televizionet proqeveritare dhe me paratë e oligarkëve nuk shpjegohet dot një dukuri e tillë. Në Nju Jork u derdhën shumë para kundër Mamdanit dhe shumica e mediave ishin kundër tij.

Unë mendoj se shoqëria shqiptare është e trembur, e tredhur mendërisht dhe shpirtërisht e korruptuar.

Pragmatizmi “të kapim c’a t’kapim” dhe “më mirë voto për të fortin se mund të kapësh ndonjë thërrime” ka hyrë thellë në mendjet e njerëzve dhe i bën të stepen e të mos shohin të mundshme rrëzimin e klasës së hajdutëve që është në pushtet.

Ndryshe unë nuk e shëjegoj dot rezultatin e Lëvizjes Bashkë në zgjedhjet parlamentare dhe sondazhin e fundit për Arlind Qorrin.

Jemi ende shumë shumë larg shoqërive të emancipuara të vendeve Perëndimore.