Të paktën kam “dekumentin” (fund)

 

(vijim)

...Djersë të ftohta filluan të më përhapeshin në trup. Nuk pata menduar se mund të ishin kaq të ngatërruara gjërat. EdheHamasi më duhej! Më shkoi mendja menjëherë tek parardhësit, tek Stambolli, ndonjë fëmijë ilegjitim i gjyshit, që më pas kishte emigruar në Gaza, ndonjë paudhësi e xhaxhajt në adoleshencën e tij, por deri më tani duhet të kisha dëgjuar diçka...Nga doli ky palestinez me emër kaq të ngjashëm dhe për më tepër veprimtar i suksesshëm i “Hamasit”?

- Unë nuk kam asnjë lidhje me Hamasin... dhe emri im është Naum dhe jo Naim!- u gjegja prerazi si për të fshehur bulëzat e ftohta të djersës, që më rrëshqisnin nga maja e tullës.

Oficeri u ndje i sigurt që më kishte kapur në çark ndaj vazhdoi gjakftohtë:

- Cili është qëndrimi i juaj në konfliktin Izrael-Palestinë?

Pa u menduar shumë u hodha:

- Unë jam për shtetin e Izraelit dhe atë të Palestinës të bashkëjetojnë në paqe.

- Po ky nuk është qëndrimi i Presidentit Trump. Ti e kundërshton?- pyeti me dinakëri oficeri.

Mbeta. Mu kujtuan vitet e gjimnazit kur drejtori më vinte pra materialet e partisë dhe i krahasonte me qëndrimin tim. Ishte e njëjta situatë.

= ...po tani....unë nuk jam i sigurt... po...

- Kur e kini lënë mjekrën? Në fotot e tua të hershme në internet jini pa mjekër.

- Nuk e kujtoj me saktësi... po ka shumë vite...

- Para apo pas 11 shtatorit 2001?

- ...nuk jam i sigurt, por pas 11 shtatorit.

- Në shënjë solidariteti me Al Qaedan dhe grupet e tjera terroriste?

- Jo....nuk e pranoj këtë...unë nuk kam asnjë lidhje me grupet terroriste islamike.

- Ka shumë arsye që na bëjnë të arrijmë në këtë përfundim. Për më tepër ju keni edhe një blog, me një emër të dyshimtë, ku shpesh shkruani keq për presidentët amerikanë dhe veçanërisht për Presidentin Trump. E mohoni që kini qëndrime pro-terroriste dhe anti-amerikane?

- Aspak terroriste...aspak anti-amerikane...bile bile kam shkruar edhe disa poezi për vendet piktoreske të Amerikës...I kam në blog.

Oficerit nuk i bënë aspak përshtypje përbetimet e mija proamerikane, të shprehura dhe në disa poezi rreth vendeve piktoreske të Amerikës, por vazhdoi i sigurt:

- Deri tani nuk na paraqitët asnjë fakt se nuk keni kidhje të afërta familjare me terroristin Naim Al Marah.

- Po asnjë lidhje nuk kam veç disa kombinimeve të rastësishme të bashkëtingëlloreve dhe zanoreve në emrat tanë...ai është një i ri palestinez, kurse unë një pensionist shqiptaro-kanadez. Për më tepër ai duhet të jetë i fesë islamike, ndërsa unë jam i krishterë ortodoks.

- Kur jeni konvertua në i krishterë?

- Konvertuar? Unë kam lindur i tillë. Jam pagëzuar kur isha kërthi.

- Kini dokumenta që vërtetojnë përkatësinë tuaj fetare?

Për dreq?! Kush mendon se nëpër dogana mund të të kërkojnë dokumenta të tillë. Edhe në pashaportë nuk shënohet se cilës fe i përket...Disa çaste më pas, frika dhe nevoja për të shpëtuar sa më parë nga hetimi torturues më ndriçuan mendjen.

- Mund t’ja u dëshmoj që nuk jam islamik. Nëse ju ose një koleg i juaj do më shoqërojë në banjë do ju tregoj se nuk jam bërë synet!

Oficeri u step. Ndoshta nuk e priste që intervista do merrte një kthesë të tillë. U ngrit dhe doli nga zyra. Prita më shumë se gjysëm ore i vetëm duke menduar nëse do më arrestonin, do më kthenin pas apo do më lejonin të vazhdoja udhëtimin drejt Nju Jorkut. Ndoshta deklarata për ekspozimin e organit gjenital pat qënë gabimi më i madh i imi. Në çdo vend të botës autoritetet fyhen rëndë nëse dikush, shumë më inferior se ata, deklaron se është i gatshëm ta tregojë “dekumentin”.

Ai u kthye me një fytyrë të vrerosur dhe më vendosi para një letër ku ishte shkruar se për shkak të qëndrimeve të mija në kundërshtim me politikën e jashtm e amerikane më ndalohej për 5 vjet hyrja në SHBA,

“Këtë rradhë shpëtova me kaq!” thashë me vete dhe futa bishtin mes shalëve dhe u ktheva në qytezën time në Kebek. Do kisha përfunduar më keq po mos e kisha “dekumentin”.

Të paktën kam “dekumentin”

Nuk isha i sigurt nëse ekuinoksi pranveror ishte të premte apo të shtunë, por e kisha vendosur të nisesha të shtunë për në Nju Jork. Moti ishte i mirë dhe prashikoja që në më pak se 6 orë të isha tek Molla e Madhe. Di]ka që i ktheu përmbys planet e ardhme për të udhëtuar drejt SHBA ndodhi.

Pas disa pyetjeve normale në kufi, oficeri amerikan e mbajti pashaportën time dhe më udhëzoi të parkoja makinën në fund të ndërtesës së Doganës. Më pat ndodhur dhe herë të tjera, kur zakonisht dy oficerë kontrollojnë makinën nëse ke di]ka të ndaluar, që zakonisht është banane ose mandarina. Por këtë rradhë nuk ishte më një ]ështje frutore. Oficerët më drejtuan në një zyrë brenda ndërtesës ku mu desh të prisja rreth një orë, deri sa një oficer i tretë , me një laptop në dorë erdhi dhe u ul përballë meje. Mendova se pas 10-15 minutash do përfundonte edhe biseda pyetje-përgjigje me oficerin me laptop dhe do vazhdoja me tatëpjetën që të shpie nga Vermonti në Masa]usets dhe më tej në Amerikë.

- Z. Mara ju kini lindur në Shqipëri?

- Po.

-Eshtë Shqipëria një vend islamik?

-Mmmm...është anëtare e Konferencës Islamike...po ne kemi një islamizëm të moderuar, që më mirë se kudo mishërohet në Shtetin Bektashi të Baba Mondit...

-Kush është Baba Mondi – pyeti oficeri dhe unë u nisa të shpjegoja shkurtimisht historinë e bektashinjve, dëbimin e tyre nga Stambolli, “Qerbelanë“ e Naimit deri sa oficeri i bezdisur më brëi shenjë të pushoja dhe tha:

=Kur ke qënë herën e fundit në Gaza?

- Unë në Gaza? Unë s’kam qënë asnjëherë në Gaza?

Oficeri nënqeshi djallëzisht, si për të thënë që nuk mund të gënjeja kaq trashë. Më drejtoi ekranin e laptopit ku dukej një djalë i ri, tipik arab dhe tha:

- C’lloj marëdhënie kini me këtë njeri?

Heshta një ]ast dhe u mundova të kthjelloja kujtesën, nëse arabi i ri ishte dikush që kishte qënë në të njëjtën punë me mua në Kanada, a ndonjë fqinj në një nga shtëpitë ku kisha banuar, por nuk më dukej se e kisha njohur më parë. Më shumë ngjasonte me një politikan shqiptar Alibeaj, që e kisha parrë disa herë në televizor.

- Nuk e njoh këtë njeri!- thashë prerë.

- Je i sigurt?

= Shumë i sigurt.

- Mendohu mirë. Kini të njëjtin emër dhe mbiemër... Sa herë kini qënë i martuar?

- Vetëm një herë ...dhe kam shumë kohë që jam divorcuar.

Oficeri tërhoqi laptopin drejt vetes dhe duke më parë në kokërr të syrit tha:

- Ky është Naim Al Marah ... një njeri shumë i rëndësishëm në rradhët e Hamasit.

(vijon)

Syzet mija të errrëta

Dje, një miku im në SHBA, më dërgoi një mesazh rreth shënimit tim të fundit “Sa për mbarë...nga lumi”. Paraprakisht më duhet të them që nuk ishte Trampisti Selim.

Në thelb mesazhi ishte që shikimi i situatës ndërkombëtare në shënimin tim, ishte bërë me syze të errëta të huazuara nga periudha propagandistike e kohës së Enver Hoxhës. Për këtë veçoheshin edhe dy nga pikat e nënvizuara nga unë - zvogëlimi i diferencave mes shteteve të pasura dhe të varfra; si edhe respektimi pa hezitim i të drejtave të njeriut.

Kuptova që miku im ishte i shqetësuar për dy gjëra. E para që unë isha tepër pesimist për efektin e Presidencës Trump në gjendjen ndërkombëtare dhe e dyta për “lakrat komuniste”, që unë ende kisha në kokë.

U mundova ta qetësoja për të dytën dhe t’i sqaroja se në kohën e Dullës nuk ziheshin në gojë “të drejtat e njeriut”, madje dhe demaskoheshin institucionet që i mbronin, si edhe i përmenda që flitej rrallë për ndryshimet midis vendeve të pasura e të varfra. Ajo ç’ka thuhej rëndom ishin vendet kapitaliste dhe revizioniste dhe përballë tyre ishte e vetme “Fanari ndriçues në brigjet e Adriatikut” dhe që ishte gjithmonë në anën e popujve!

Nuk u duk se pata ndonjë sukses në mbushmendjen e tij se nuk kisha “lakra” dhe pasi u tërhoqa nga apologjia ime nisa të mendoja më thellë, se mos jam thellësisht alarmist në shënimet e mija rreth problemeve të mëdha të Globit.

Nuk është e pazakontë, që në moshën e tretë të jesh më pak optimist se sa ke qënë në rini ose në mesin e jetës. E megjithatë, eksperienca më e gjatë bën të jesh edhe më realist dhe mos besosh lehtë në zhvillime ndërkombëtare të jashtëzakonshme qoftë për mirë apo edhe për keq.

Por një “troshitje” të tillë të të gjitha kancelarive botërore dhe mediave të çdo lloji, unë nuk kam parë. Dhe në mënyrë të veçantë nuk kam parë një injorim të tillë të ligjeve ndërkombëtare dhe institucioneve ndërkombëtare (edhe pse shumë syresh me difekte) sa kanë ndodhur vetëtimthi në dy muajt e fundit.

Unë besoj se edhe pse nuk mund të ketë një shoqëri njerëzore perfekte brenda disa dekadave, ka qënë e mundur që përmirësimet që filluan pas përfundimit të Luftës së Ftohtë munf të vazhdonin me të njëjtën prirje. Por kthimi në të kundërt nuk mund të bëjë që unë ta shoh gjendjen me syze ngjyrë trëndafili.

Gjithashtu nuk e quaj të pallogjikshme, që njerëzit që jetojnë në Amerikë (si miku im apo edhe Trampisti Selim) të jenë të interesuar për një rritje të standartit të tyre të jetesës, uljen e taksave dhe ndalimin e emigrantëve. Gjithashtu ata mund të mos duan që paratë e taksave të tyre të shkojnë në ndihmë të të sëmurëve apo të pangrënëve në Afrikë, por kjo nuk do të thotë që pjesa tjetër e Njerëzimit, që bën diçka për ata që nuk kanë mbrojtje të duartrokasë Udhëheqësin e tyre fytyrë portokalli.

Ka një ndryshim mes meje dhe mikut tim.

Ai shqetësohet se unë e përshkruaj me ngjyra të errëta realitetin ndërkombëtar, ndërsa unë nuk shqetësohem që ai mendon se po fillon një periudhë e artë e Amerikës. Nga jeta kam mësuar se jo çdo gjë që shkëlqen është flori dhe se kur fillon të kutërbojë je pranë një gjirizi.

Sa për mbarë...nga lumi!

Në janar të vitit të kaluar, pata postuar një shënim me nota pesimiste për gjendjen e politikave ndërkombëtare, që kanë efekt në të gjithë Njerëzimin. Ato që kanë efekt të menjëhershëm dhe ato që kanë efekt mbi jetën e fëmijëve dhe fëmijëve të fëmijëve tanë.

Ishte një vit, kur nuk kishte asnjë shënjë se lufta e Ukrainës dhe ajo e Gazës do kishin një fund të shpejtë. Argumenti im ishte se për shkak të vitit elektoral në SHBA, administrata ekzistuese do ishte disi e paralizuar për të marrë vendime që kanë përkrahjen e shumicës së vendeve të mëdha e të vogla në botë. Pra vendime demokratike që pasqyrojnë interesat e shumicës së popullsisë të Globit. Do përmendja disa prej tyre: paqe të menjëhershme dhe afatgjatë në çdo rajon të globit; përpjekje për të zvogëluar ndryshimet socialekonomike midis vendeve të pasura dhe atyre të varfra; rritja e përpjekjeve për të penguar rritjen e vazhdueshme të ngrohjes globale dhe respektimit pa hezitim të të drejtave të çdo njeriu në botë.

Përmendja pikave të mësipërme mund të duket tepër naive, por unë nuk kam as më të voglin dyshim se këto janë ato ç’ka kërkojnë shumica dërmuese e njerëzve në botë.

Eshtë e pranuar nga të gjithë se Amerika është zëri më i fortë dhe udhëheqës në botë. Pesimizmi im varej nga fakti se Shtëpia e Bardhë gjatë vitit zgjedhor do ishte gati impotente dhe se në rast të fitores të Trump, të gjitha pikat e sipërpërmendura (veç asaj të paqes) nuk do ishin pjesë e programit të administratës Trump. Filozofia e Trump, e provuar edhe gjatë mandatit të parë, ka qënë që Amerika të bëhet më e pasur dhe më e begatë. Edhe pse kjo ide mund të duket racionale madje dhe e fisme duhet shtuar s Donald nuk shqetësohet për mëkëmbjen e vendeve të varfra, nuk i bëhet vonë për ngrohjen globale dhe nuk i bie ndërmend nëse të drejtat themelore të njerëzve shkelen në Amerikë apo aq më pak në botë.

Por edhe pse një kundërshtar i vendosur i politikave “Trump”, as nuk e prisja që politika e administratës së re do ishte kaq dërmuese për rendin ndërkombëtar në botë

Dhe nuk janë vetëm largimi nga Marëveshja e Parisit për Klimën, nga Organizata Botërore e Shëndetsisë, mbyllja e USAID, sulmi ndaj Gjykatës Ndërkombëtare të Hagës etj. Këto deri diku ishin të pritshme. Qoftë edhe vendosja e tarifave.

E papritur ishte normalizimi i një gjuhe ekspasioniste. Pa mbushur dy muaj në pushtet, ai jo vetëm po e quan normale të marrë kanalin e Panamasë, Groelandën, Rripin e Gazës dhe të aneksojë Kanadanë, por ka urdhëruar Pentagoni edhe të hartojë plane ushtarake për t’i realizuar këto gjatë Presidencës së tij.

Në këtë kuadër janë edhe politikat e tij për të favorizuar Rusinë, për të dëmtuar unitetin e Europës së Bashkuar dhe të mosmbrojtjes të vendeve të NATO-s që nuk shpenzojnë 5% të PPB-së në industrinë e prodhimeve ushtarake në Amerikë.

Duket tashmë qartë, që koncepti i tij gjeopolitik është një ndarje e zonave të influencës mes tij, Putinit dhe Presidentit Xi. Sigurisht që Trump mendon se marëveshjet me ta do bëhen në favor të Amerikës, por logjikisht këto marëveshje të të treve do bëhen në kurriz të vendeve mesatare dhe të vogla. Sigurisht, që pas disa dhjetvjeçarësh të një funksionimi disi normal të marëveshjeve ndërkombëtare 1990-2024), një kompromis i tillë tresh, nuk mund të arrihet pa kundërshtimin e të tjerëve. Kjo shton rrezikun që përpjkejet për të marrë SBA pjesën e luanit, mund të sjellë jo vetëm kundërshtime retorike, apo kundërtarifa, por më e frikshmja është se mund të ketë përplasje të armatosura rajonale, mes vendeve të vogla dhe ndonjërit nga tre Fuqitë e mëdha.

Ndaj duket se do kemi jo vetëm një 2025 shumë të vështirë, por edhe tre vjet të tjera më pas , kur rritja e tensioneve të jetë e vazhdueshme dhe varfërimi i të varfërve të jetë edhe më i thellë.

“Cmenduria” e riarmatimit europian

Von Der Leyen deklaron se në një kohë të shkurtër do bëhet riarmatim i Europës me një fond prej 800 miliard eurosh.

Makron deklaron se vendet e tjera europiane mund të mbrohen prej arsenalit bërthamor të Francës dhe njëkohësisht nënvizon nevojën për riarmatim.

Starmer deklaron për një rritje substanciale të shpenzime për mbrojtje (luftë).

E kështu me rradhë gjithë vendet e mëdha dhe të mesme perëndimore.

Duket se të gjithë kanë rënë në grackën e Trump, që i kërcënon me një tërheqje nga nyja 5 e NATO-s (sulmi ndaj një anëtari është sulm ndaj të gjithëve) nëse anëtarët nuk shpenzojnë për qçllime ushtarake 5% të Prodhimit të Përgjithshëm Bruto.

Po si arritën qeveritë e vendeve europiane, që të mposhtin opinion e tyre publik, që ka disa dhjetvjeçarë, që është kundër çdo lloj lufte dhe pro reduktimit të shpenzimeve ushtarake?

Cili është rreziku i një sulmi ushtarak ndaj vendeve europiane?

A kanë rol qarqet industrialo-militare në këto vende për rritjen e industrisë ushtarake, e cila financohet nga paratë e taksapaguesve?

Në përgjigje të këtyre tre pyetjeve, mund të përmenden “rreziku Putin”, “fenomeni Trump”, solidariteti me Ukrainën dhe disa argumente të tjera të ngjashme.

E megjithatë mua më duket se në rrënjët e këtij problemi janë dështimi i diplomacisë europiane dhe njëkohësisht korporatat që duan të bëjnë ca para “të kollajshme” duke prodhuar raketa, dronë, tanke dhe aeroplanë.

Diplomacia europiane ka dështuar vazhdimisht në 20 vitet e fundit, sepse i është nënshtruar diktatit amerikan. Europa kishte një ide naive, që rreziku i vinte kryesisht nga Rusia dhe SHBA do ishte garantuesi i mbrojtjes së kontinenetit të vjetër nga rreziku rus! Por edhe nëse pranojmë se Putin mund të ketë pasur prirje për të kthyer ndikimin rus mbi ish republikat sovjetike, që tashmë janë pjesë e bashkimit Europian apo edhe ndaj Ukrainës dhe Moldavisë, nuk kishte asnjë mundësi që vendet e tjera europiane, duke nisur nga Polonia dhe Finlanda mund të ishin subjekte të një sulmi të armatosur rus. Nuk kishte asnjë logjikë gjeopolitike, ekonomike apo ushtarake. Fakti që Rusia dështoi të pushtonte Ukrainën në dy javë, është një nga faktet , që Rusia nuk kishte kapacitet ushtarak të sulmonte vendet europiane, që nuk kanë qënë pjesë e Bashkimit Sovjetik. Për më tepër nuk kishte asnjë logjikë ekonomike për sulme ushtarake të këtij lloji.

Ajo çka i duhet Putinit më shumë është mposhtja e opozitës së tij të brendshme për të shijuar sa më gjatë pushtetin dhe paratë që ka grumbulluar.

Eshtë i njohur fakti se edhe zgjerimin e NATO-s në Ukrainë dhe në Gjeorgji ishte diçka që imponohej nga amerikanët dhe vendet europiane nuk ishin entuziaste për to. Kështu që Europa dështoi të bënte përpjekje diplomatike për të pasue marëdhënie të mira me Rusinë (nga shumë burime natyrore të së cilës përfitonte), por të ndiqte linjën e Uashingtonit për marëdhënie “të ashpra” me Rusinë.

Tashmë, që politika amerikane ka ndryshuar thuajse 180 gradë, vendet europiane i ka kapur paniku dhe ose do rrisin buxhetin ushtarak duke blerë më shumë armatime nga “shitësi” Trump, ose do investojnë në industrinë ushtarake dhe të prodhojnë vetë më shumë raketa, drone, tanke dhe aeroplanë bombardues. Të gjitha këto në kurriz të politikave sociale dhe shkurtimeve në investimet në infrastrukturë, nga e cila përfitojnë të gjithë qytetarët europianë.

Kjo frymë militarizimi të kujton periudhat para dy luftërave botërore. Për fat të mirë, nuk ka kontradikta ndërmjet vendeve të Bashkimit Europian, por nëse të gjithë jetojnë nën panikun dhe frymën e një lufte të mundshme, nuk është e pamundur që një ditë të bukur, ata që prodhojnë paisje luftarake të “imponojnë“ që ato të përdoren për të prodhuar vazhdimisht të tjera.

C’mund të bëjë shoqëria europiane në këtë situatë?

Në rradhë të parë duhet luftuar histeria militariste dhe të bëhet presion ndaj qeverive për tu gjetur një gjuhë diplomatike me Rusinë, duke i ofruar në mënyrë të vazhdueshme dhe këmbëngulëse shoqërisë ruse degën e ullirit. Edhe duke theksuar se nuk janë më vasalë të bindur të Amerikës.

Gjuha denigruese ndaj qeverisë ruse dhe Rusissë në përgjithësi duhet korrigjuar, sepse duhet bërë diferenca mes Putinit dhe rrethit të tij të ngushte dhe shoqërisë ruse.

Nëse Trump është pro-Putin, Europa duhet të dëshmojë se është pro-Rusisë.

A do sakrifikohet Ukraina kështu?

Nuk mendoj se do sakrifikohet, por tashmë një neutralitet i saj dhe përfshirja në një afat dy-tre vjeçar në Bashkimin Europian mund të jetë mënyra më e mirë për të shpëtuar Ukrainën, por edhe Europën nga çmenduria.

Vetëm Rama mund ta shpëtojë Europën

Në këtë kohë tepër të errët për Europën, ndoshta pak humor thuajse i zi na bën të mos na kaplojë pikëllimi.

Europës, veç luftës në Ukrainë, po i kanoset edhe rreziku i braktisjes nga Amerika, si edhe nga një përpjekje amerikane për ta shpërbërë (Bashkimin Europian), Ndaj si thuhet në raste të tilla- Situatat e jashtëzakonshme kërkojnë koka të jashtëzakonshme!

Dhe kokë më e madhe se e Ed Ramës vështirë se gjendet sot nga Gjibraltari e deri në Finlandë.

Po a i ka Rama në dorë kartat e nevojshme për të luajtur lojën e madhe të poker-politikës mdërkombëtare?

Në ndryshim nga Zhelezni, të cilit Trump i tha se nuk ka karta të forta për të luajtur lojën, Rama ka Plakun Maç- Erdohan, Damën Kupë -Xhorxhia Meloni dhe Fandin Spathi - Niko Peleshi. (Fandin Karro- Lali Eri ja ka arrestuar SPAK-u).

Rama duhet të heqë dorë nga xhelozia për Elon Mask dhe t’i kërkojë të adhuruarës së ti, Damës Kupë, të ndërhyjë për një takim të menjëhershëm të tij në Shtëpinë e Bardhë me Presidentin Trump. Duke përdorur sharmin, njohuritë enciklopedike, barcaletat dhe dhuratat e shumta ai mund të prekë gjatë bisedës (pa praninë e zv. Presidentit Vens) pikat e dobëta të “The Donald”. Ndër dhuratat më të spikatura mund të jenë një kopje e përkrenares së Skënderbeut, ku të jetë gdhendur MAGA, një kravatë e gjatë e dizenjuar nga vetë piktori dhe një foto e madhe e Belinda Ballukut në plazh. Këto janë disa nga dobësitë e njohura të Trump. Por Rama mund të ofrojë edhe ngritjen në qëndër të Tiranës të një “Hoteli Trump” me 78 kate (sa mosha e Presidentit) me fondet e djegësve të plehrave.

Në rast se nuk arrijë ta miklojë me lajka, ide dhe dhurata, Rama mund të hidhet në sulm duke përdorur kartat e tjera. Më e mudshmja është ajo e përdorimit të ushtrisë të Plakut Maç (e dyta në NATO nga numuri i ushtarëve) si dhe të droneve të panumurt Bajraktar në mbështetje të ushtrisë ukrainase për të mposhtur rusët.

Nëse edhe kjo kartë nuk arrin efektin e duhur, atëhere nuk i mbetet gjë tjetër, vetëm se të nxjerrë nga ënga kartën e fundit – Fandin Spathi. T’i thotë Presidentit, se nëse nuk ushtron trysni mbi Rusinë për mbylljen e luftës dhe pranimin e garancive mbrojtëse për Ukrainën, do i japë përkohësisht kësaj të fundit ish-Ministrin e Mbrojtjes Peleshi, që ta drejtojë ushtrinë ukrainase “nga fitorja në fitorje”. (Ky është edhe makthi që e tremb në gjumë Putinin.)

Më pas?

Ukraina shpëton; NATO bëhet edhe më e fortë dhe Europa kupton se nuk mund të bëjë dot pa Ramën dhe Shqipërinë. (Sa për Saliun, të cilit nuk do i hiqet “npn grata” ne “naplabë.)