Në këtë kafe mbushur me memecë,
Unë jam më memeci syresh.
Nuk di as gjuhën e shenjave
(Si dikush që ka këmbë, por nuk di të ecë,
Dhe jo si fëmija, që nuk ec dot se druhet.)
Në këtë hapësirë mes muresh,
Mbushur tej e përtej me belbcakë,
Unë jam më belbcaku syresh
Dhe jo se jam fjalëpakë,
Por të rrokëzuara i kam mendimet,
(Nëse mund të quhen mendime,
Vegimet endacakë,
Që përdridhen në kafkë.)
Në tryezat e mbushur me të verbër
Unë jam prej tyre më i verbri,
Se dhe pa të prekur
Dhe pa lëvizur ajri të ndjej,
(Sa shumë të ndjej!)
Ty,
Dritën që më përshkon terrin!
No comments:
Post a Comment