Vjeshta

Vjeshta më kujton sa vlerë kanë ngjyrat
Dhe limfa që gëlon në to.
Thirrja e fundit për të gëzuar jetën,
Para se të zbehen fytyrat
Dhe me të bardhën e ftohtë të vdekjes,
Të pështillen në një çast të vetëm.

Vjeshta më fton për tu dehur,
Para se të më lidhin në një tryezë të akullt,
Ku gozhdët e mendimeve të mpita,
Të ngulen në cipën e e pafundme të mosdijes,
Për të më torturuar nën tigujt e hiçit,
Ngadalë,
Tmerrësisht ngadalë,
Deri sa të mos ndjej as hijen e shpirtit.

Vjeshta,
Kjo e pacipë femër,
Që me të kuqen e përgjakur më thërret të flak gjithshka,
Që nuk është e ndezur;
Nuk mund të ngrihet qiejve,
Veç tokës shtrihet për të dëfryer,
Për të më thithur edhe gulçet e fundit,
Grykës mbledhur.