7 shtator

Iku një prag agimi me re

Lodhur nga ankthet,

E pamundur për tu përkujdesur për bijtë.

Pa pezmin se do tretej në të huaj dhe,

Larg dashurive,

Larg të njohurave aroma.

Thosh:

“Toka është e njëjtë për të gjithë!”

Nga buzët pak të hapura

Fryma e fundit kishte hyrë

Dhe ndoshta prej aty shpirti kaluar në efir.

E qetë prehej,

Indiferenta ndaj kësaj bote,

Më s’kishte për të më thirrur: “O bir!”

Topitëse ishte gjithshka përreth,

E ndalur,

Atë prag agimi me re.

Të ndryshme do ishin më tej mëngjeset

Të zbrazëta.

Ajo ishte nisur për tek e Përtejmja

Duke marrë me vete një pjesë nga ne.