Shikoj këtë foto, të cilën nuk e kam parë kurrë më parë.
Bile nuk kisha dëgjuar për varrimin e Vangjush Mios.
Në një arkivol të thjeshtë, i mbajtur nga kolegët, nxënësit
dhe aktorët e Teatrit, përcillet piktori më i mirë shqiptar i shekullit të XX-të.
Nuk di nëse ka pasur fanfarë, që të ekzekutonte marshet funebër, por duket nga
mosprania e autoriteteve të Tiranës dhe të Korçës, që varrimi edhe pse zyrtar, është
bërë nga njerëzit, që e donin dhe vlerësonin.
Mioja ishte jo vetëm i talentuar por edhe një njeri i shkëlqyer.
I thjeshtë, i papërtuar, në moshë të shtyrë, ai merrte në krahë pjesë dekoresh
të pikturuara prej tij dhe i shpinte nga Pallati i Kulturës në Teatër. Në një
kohë tjetër, talenti do e kishte bërë shumë të pasur, por i miri Mio mjaftohej
duke punuar e punuar, në fushat e pyjet e Korçës, pranë gjolit të Pogradecit,
pasi kishte bërë rrugën e gjatë mbi biçikletë, ditëve të ftohta të vjeshtës. për
të na lënë ne mrekullitë e penelit të tij.
Dikush një ditë më përmendi, që kishte “një Mio”. Ndoshta
edhe të tjerë, kanë në shtëpitë e tyre vepra të piktorit të madh. Rreth “zhdukjes
e dukjes “së tyre, ka pasur edhe një proces gjyqësor, si ndodh shpesh me veprat
e gjenijve të pikturës.
Po a kanë “grabitur” diçka nga Mirësia e tij, ata që në
dhomat e ndenies shijojnë veprat e grabitura?
A ka vlerë Mirësia e tij, po aq sa Talenti?
No comments:
Post a Comment