Koha rrjedh ngadal

.....

Koha rrjedh ngadalë. Në llogari paratë mjaftojnë vetëm për parking dhe një sanduiç të mbetur. Që mund të ta japin me 50% ulje. Ndoshta mund ta parkojë makinën diku tre katër kilometra larg dhe të vrapojë drejt Terminalit. (Pse e quajnë Terminal? Eshtë i fundit? Nuk do ketë tjetër?)

Mund të bjerë shi ose akoma më keq shi i përzjerë me akull dhe në ato tre katër kilometra, jo vetëm që do qullet por do i prishen edhe flokët e krehura me kujdes, për të mbuluar një pjesë të ballit, që po i zbulohet muajt e fundit. Nuk i bëhet vonë se ajo do mendojë, që shpejt , më shpejt se në trek atër vjet do jetë pjesërisht ose plotësisht pa flokë, porse pikërisht në pjesën që i është zbuluar tani ka një shenjë të një të çare të vjetër. Ai nuk do të japë spjegime se ç’shtë ajo e çarë e vjetër. Ajo do dyshojë në gjithshka që i ka thënë.

Dhe koha rrjedh ngadalë. Dhe në llogarinë e tij të vetme bankare edhe për dy ditë të tjera nuk do ketë më shumë para se për parking pranë Terminalit dhe një sanduiç të mbetur, që mund t’ja japn me 50% ulje.

Po sikur të gjejë një arsye për të mos shkuar në Terminal. Zalisje pas vaksinës së gripit? Gozhdë në njërën nga rrotat e makinës dhe gomën rezervë dhënë një miku?

Po ai do të shkojë dhe ta presë sikundër i ka premtuar. Përndryshe ajo nuk do e besojë më.

Shenja në ballë ka filluar t’i dhembë. Nuk i ka dhembur kurrë më parë. As ditët e para pas goditjes. Dyshimi se mos ka filluar të dhembë tani që duhet të japë spjegime e pështjell. Gjithshka lidhet me mendjen dhe turpin. Jo me trupin. Me turpin dhe mendjen. Edhe koha që rrjedh ngadalë së fundmi.

....