Dikush thotë është një e errët blu,
Një tjetër - i zi si nata.
Këtë shkoj në mendje,
Në fundin e një pasditeje
I mpirë krejtësisht nga thëllimi:
"Në një paletë mjeshtri mijrangjyrëshe
Kujt syresh i përket pikëllimi?"
Ai lloj që gjithë qënien pështjell
Dhe shfaqet jo vetëm në fytyrë,
Por edhe në dridhjen e lehtë të flokëve,
Në tejdukshmërinë e thonjve,
Në luhatjet që ka çdo gjymtyrë.
Peshë të rëndë ka,
Por a mund të ketë nuancë,
Kjo masë viskoze që çdo qelizë prek?
Eshtë ngjyra e Zbrazëtisë
Ndaj si e tillë është absurde
Të kërkosh përkatësinë
Tek gjurmët që le drita
Kur prizmin e kristaltë cek.
No comments:
Post a Comment