Pol Mekartni ka te drejte kur thote "Kenget me te bukura per dashurine , jane te trishtat".
Një shpirt përhumbur
Edhe fjalët i ka humbur
Duke pritur të bukurën
Para një fotoje që është zhubrur.
Nuk është i metë,
Beson tek ajo vetëm,
Atë shikon kudo
E pretë se aq shumë e do
Me një lule në dorë
Vetëm atë prêt, asgjë tjetër
Veç saj çdo gjë i duket pa jetë.
Ajri ndjehet i rëndë
Me fytyrën pa shprehje
Asaj i flet, por flet me vete.
Nuk është i metë,
Thjesht atë do vetëm
E sheh kudo të jetë
Dhe rri e prêt më këmbë,
Me një lule në dorë
Dhe për kurgjë s’mendon.
Në dashurinë e tij
Në dashurinë e tij,
Në historinë e tij
Dashurinë e tij.
Dorën më kap
Më thuaj që nuk do ikësh larg.
Më shtrëngo fort
Edhe pak të ëndërroj.
Sa dua të rri tek ti
Po nuk di më të bëj dashuri.
Kam qënë vërtet e metë
Po mos më lerë vetë
Në pendimin e tmerrshëm
Që mbajnë këto netë.
Do pasurohem një ditë
Dhe të ti jap gjithë florinjtë
Dhe po mos i duash
Do të pres në një liman të humbur
Dhe sytë mos më hedhësh
Të fundit frymë do të jap në buzë
Brenda times dashuri
Në timen dashuri
Në timen histori,
Timen dashuri
Një qiri
Për të ndritur errësirën
Një buzëqeshje
Që mund të ngrerë mbretëri
Ja ku je ti
Ja ku jam vetë,
Dhe le mos besojnë të
tjerët,
Se edhe një të metë dashuria e bën mbret
Po edhe të më harrosh ti,
Do vij përsëri e përsëri
Në tonën dashuri,
Në këtë dashuri
Në këtë histori jete,
Tonën dashuri.
No comments:
Post a Comment