Sosja e nofkave

 

Nofkat më kanë bërë gjithnjë përshtypje. Qyteti im ishte “qyteti i nofkave” për mirë apo për keq, për buzëqeshje dashamirëse apo për stigmatizim, për përcaktim ngjyrues apo për fyerje në publik.

Po a është e kaperxyer koha e nofkave?

Duket se jo.

Presidenti Trump është një përdorues i shpeshtë i tyre. A ka kjo lidhje me narcisizmin e tij apo me “kulturën e rrugës” të Nju Jorkut, që ka një bazë edhe me kulturën e prapambetur të Italisë së Jugut në fillimin e shekullit të XX, kjo është e vështirë të përcaktohet pa e njohur mirë historinë e jetës së tij.

Gjatë fushatës elektorale u bënë të njohura “Gënjeshtari Ted” për senatorin Ted Cruz, “Jo energjiku Xheb” për Xheb Bushin, “piciruku Marko” për Marko Rubion dhe “dredharakja Hillëri” për rivalen e tij Hillëri Klinton. Binte në sy kënaqësia e Trump-it kur i përdorte nofkat fyese. Gati fëminore ishte buzëqeshja e tij. Edhe pse nuk shquheshin si të goditura për një standart të zakonshëm, e jo më të krahasuara me “të shquarat” nofka të qytetit tim, që nisnin nga Ndoni Oboboja dhe Pano Gudulima e përfundonin në personazhe mitologjike si Jazona apo Vitiku.

Nofkat e përdorura si fyerje nxitin turmat. Ju japin atyre kënaqësinë e baltosjes së personazheve publike. Edhe pse Trump-i është i vetmi nga politikanët e këtij shekulli, që I përdorin ato në publik, në ambjente më të ngushta, I përdorin edhe shumë politikanë të tjerë. Eshtë në natyrën e njeriut të kërëkojë cilësorë lavdërues për veten dhe poshtërues për kundërshtarët.

Mediat amerikane çuditen se pse Trump nuk ka përdorur ende një nofkë për kundërshtaren e tij Nensi Pelosi. I janë sosur? Nuk ka gjetur diçka që të ngjitë? Do heqë dorë nga përdorimi i tyre në fushatën elektorale? Mbase të gjitha janë të mundshme, por gati e pamundur duket zhdukja e kulturës (ose e anti-kulturës) të gjetjes së nofkave.

Të paktën të jenë të tilla që të të bëjnë të buzëqeshësh.