Kaloj rrugës dhe dëgjoj
Njerëzit që pëshpërisin mekur
Pas krahëve, se si më tradhëton,
E si vetë kam mbetur.
Pastaj dikush si një shënjtor,
Më thotë sa keq i vjen për mua
Po sa keq per mua!
O sa të zotë janë njerëzit
Për të të lënduar.
O Zot sa dëshirë kam
T’ju kthehem e t’ju bërtas
C’dini rreth gabimeve dhe lëmsheve të mija?
Debilë, o debilë
Ju nuk dini asgjë, asgjë
Ku është ai,
Se si është ai,
Nuk arrini ta rrokni dot.
Zemra ime,
I miri im,
Eja më thuaj diçka,
Eja dhe bëj diçka,
Të shpëtojmë gjithshka
Të rigjejmë gjithshka,
Që ishte jona.
Debilë,
O debilë
Atë që ndjej e mendoj
Atë që kam djegur e prishur
Atë që kam hedhur e vjedhur,
Njerëzit kurrë s’kanë për ta gjetur.
Telefoni bie
Dhe të largët zëra,
Më kujtojnë shoqëri që kurrë s’bëra,
E më thonë për problemet,
Pa ditur se ç’ndjenja.
Cdo vështrim
Që takoj në barin poshtë
Cdo kryqëzim sysh
Duket se më mëshiron.
Dhe në fund dikush kokën duke tundur
Të le të kuptosh
Eshtë një kapitull i mbyllur.
O Zot sa dëshirë kam
T’ju kthehem e t’ju bërtas
C’dini rreth gabimeve dhe lëmsheve të mija?
Debilë, o debilë
Ju nuk dini asgjë, asgjë
Ku është ai,
Se si është ai,
Nuk arrini ta rrokni dot.
Zemra ime,
I miri im,
Eja dhe bëj diçka,
Të shpëtojmë diçka,
Më thuaj diçka,
Mund të themi gjithshka,
Vetëm nëse ti do.
Debilë,
Sa debilë.
Ai vetëm më deshte
Dhe unë e tradhëtova
E pastaj e dëbova
Eshët ajo gjë që nuk e them kurrë
Unë po e tradhëtova
Edhe e dëbova
Kjo është ajo që nuk e them kurrë.
No comments:
Post a Comment