Më thuaj

Më thuaj,

Më thuaj,

Më thuaj edhe një herë,

Ato që dua aq shumë të dëgjoj,

Nuk është më pranverë,

Në pemë të mbeturat gjethurina,

Dhe të blertat hala të përhershme

Nuk pyesin më për erën.

Të lodhura ndjehen.

Trishtimin e tyre nuk mund ta bëj gjerdan

Për festën e stinës.

Tetori si gjithnjë vjen tinëz

Dhe këmbët e zbathura

Që pllaqurisin lëndinës

Nga shirrat qullur

Ndjejnë më pak jetë.

Unë pres me sy gjysëm mbyllur

Vetëm dy fjalë të më thuash.

Vetem ato pres.

Të mos ndjehem vetë.