Nuk dimë
Se cfarë do gjejmë.
Magjistarë të fjalëve,
Që diçka të shtien në mendje
Dhe ti sheh me vëmendje,
Shkathësinë tinzare të buzëve
Që asgjë nuk thonë.
E detyrohesh të habitesh,
Se të gjithë habiten
Në atë rrëmujë gërmash e presjesh,
Të natës vonë,
Në një zezonë,
Ku drita nuk ndrit ,
Veç shkëndija kimike shalatanësh,
Ndrisin,
E ti pret të rritesh,
Mendërisht e të kuptosh,
Se ku ndodhesh
Dhe ata që më shumë dinë,
Ndoshta qiellin e ndrijnë,
Ndërsa koha hënën ndukën,
E më pas të gjesh,
Se në morinë e fjalëve dhe xixave,
Pranë nuk e ke.
Ta kanë marrë bukën.
